Toen ik Nico, ruim 3 jaar nadat de behandeling in onderling overleg was afgesloten, mailde met de vraag of ik deze website aan hem mocht opdragen, reageerde hij heel enthousiast! Het was voor mij natuurlijk een grote stap om dit te doen, maar ik wilde heel graag naar hem overbrengen hoe belangrijk deze periode voor mij is geweest.
Hij reageerde met o.a. “Erg fijn om te horen dat je er niet alleen veel aan gehad hebt (dat was toen ook al wel duidelijk) maar het ook goed in het ritme van alledag hebt weten vast te houden. Dat is natuurlijk de bedoeling maar zeker geen vanzelfsprekendheid, dus volledig aan jou zelf toe te schrijven! En hoe je (…) jezelf nu voluit wil omschrijven cq presenteren als ‘compleet persoon’.”
Dit was natuurlijk een mooie aanleiding om ook voor de buitenwereld – de lezers van deze blog – nog maar eens te benadrukken dat er bij mijn autisme weliswaar geen sprake was van een behandelresultaat in de zin van ‘herstel’, maar wel van een heel mooi ‘effect’.
Nee, ik ben absoluut niet hersteld (autisme heb je een leven lang), maar ik weet nu wel aanzienlijk beter waar mijn autistische valkuilen liggen en hoe ik deze of kan omzeilen of kan accepteren en ermee leren dealen. Door het blijven trainen van het zegeltjes plakken leer ik mezelf beetje bij beetje beter accepteren en kan ik iets beter op mezelf terugvallen in moeilijke situaties. En dat wil ik heel graag benadrukken als resultaat. Ik ervaar meer zin in mijn leven, dat is pure winst. Al zijn er donkere dagen waarin ik dat betwijfel. Ik heb nu wel meer veerkracht dan vroeger, en dat brengt mij er dan wel weer bovenop.
Op de laatste dag van de zomer was het dan zover: onder het genot van een smakelijke lunch, heb ik deze website aan Nico opgedragen. Ik moest even creatief zijn om er een ludieke vorm voor te vinden, want: hoe draag je een website ‘op’? Maar een lekkere fles wijn, versierd met een kakelvers visitekaartje en bijbehorend pennetje vond ik wel gepast. Deze zie je op de foto’s bij deze blog.
In de periode oktober 2015 tot april 2017 hebben wij 32 gesprekken gevoerd, in totaal dus zo’n 1,5 jaar therapie. Opvallend was dat, zelfs nu er ruim 3 jaren verstreken zijn, Nico zich mijn verhaal nog vrijwel woordelijk kon herinneren. Hij had bovendien deze website compleet gelezen!
Een grappig detail dat Nico oppakte, was dat ik de behandeling in mijn voorwoord aanduidde met ‘inzichtgevende’ therapie. Daar denk je in eerste instantie niet aan bij cognitieve gedragstherapie (CGT), want dat is eigenlijk gericht op gedragsbeïnvloeding. Dat ik er bewust voor heb gekozen om deze term toch te gebruiken, geeft volgens Nico aan dat ik heb geprofiteerd van de bewust ingezette combinatie van CGT en inzicht geven.
Alles, achteraf overziend, hangt mijn geslaagde behandeling uiteraard direct samen met een ‘klik’ die je met je behandelaar moet ervaren. Dat was vanaf het begin het geval.
Verder heb ik het geluk gehad dat ik een zeer deskundige en flexibel persoon als behandelaar heb getroffen. Cognitieve gedragstherapie verwacht je niet bij een volwassene met autisme die daar bovendien zo’n 60 jaar onwetend van is gebleven. Nico was in staat om per gelegenheid passende technieken uit de kast te halen, die varieerden van begrippen als ‘de gong’, ‘de trechter’ en de befaamde driehoekjes tot beeldende voorstellingen van mijn verhalen!
Hierboven zie je een voorbeeld van Nico’s werkwijze. Tijdens mijn verhaal tekent hij, op zijn kop zodat ik het kan zien, wat ik vertel over mijn ervaringen in het leven. Hier was het onderwerp dat ik mij niet gezien voelde en dat ik – om toch enig houvast in de wereld te kunnen vinden/houden – heel dwingend naar mijn omgeving kan zijn door te stellen dat men ‘zus & zo’ op mij moet reageren. Als deze reactie van mijn omgeving uitblijft, dan word ik wéér niet gezien. Ik haalde daaruit de bevestiging dat ik niets waard ben (of vergelijkbaar). Later zou Nico mij erop wijzen dat ik voor mezelf een stapeltje van dergelijke ‘gifzinnen’ zou moeten noteren en deze samen leren laten gaan met ’tegen-gifzinnen’.
Dit is maar 1 voorbeeld, maar maakt het wel heel erg duidelijk! In elk geval kon ik hier heel veel mee. Dit ging dan gepaard aan het elke keer uitschrijven van de dingen die tijdens een sessie besproken waren. Dit verslagje moest ik elke keer voordragen. Zie verder mijn blog Mikkiko over mijn behandelingservaringen.
Al met al dus: Nico, bedankt!!