|

Tevreden!

Dit weekend was ik jarig. We hadden gelukkig prachtig weer en konden met 9 personen in de tuin zitten!
Ik was ‘er’ al een paar weken mee bezig, met het wat & hoe, maar vooral ook met de boodschappen en de planning.
Via wel 5 stadia van ‘lijstjes’ is het me weer gelukt om bijna alle boodschappen en ingrediënten op tijd in huis te halen, en meer dan dat. Ik haal altijd teveel. Maar op de avond voordat ik de appeltaart wilde maken, keek ik toch nog even op het pak: appels! Ik had maar 1 appel. Om letterlijk 5 voor 6 nog naar de buurtsuper gefietst, en ja, toen was ik er klaar voor…

Het is altijd weer een hele happening, die verjaardag: een gemengd genoegen dat de nodige stress en opwinding bij mij oproept. Ik wil het allemaal goed voor elkaar hebben en dat vraagt om concentratie en planning. En ik wil het toch elk jaar opnieuw ‘vieren’…. Maar zoals altijd zijn er onzekerheden, zoals het weer: kunnen we buiten zitten of moet het binnen? Dit jaar begon de verwachting zuinig, maar in de loop van de week kon ik voorzichtig gaan rekenen op tuinweer.

Ik word door aanstaand bezoek altijd gemotiveerd om aan huis en tuin extra aandacht te besteden. Ik weet heus wel dat ik zoiets voor mezelf moet doen, maar het gaat mij juist om het ‘showen’ van mijn gezelligheid. En daarbij kan ik weinig met alleen mijn eentje. Dus opzichtige onkruidpollen tussen de tegels weggehaald, ook onkruid gewied dat door de regen welig toert. Maar ook in huis; sinds enige weken heb ik geen hulp meer, dus de poets is mijn eigen uitdaging geworden. Dat heeft ook wel wat, maar ik zie nu ook wel veel meer oneffenheden. Toch geeft een opgeruimd ‘nest’ mij zeker ook weer voldoening (voor een tijdje…).

De middag en avond zelf ging ook naar wens. De (voor mij) bijzondere gemberthee was gelukt, de appeltaart dus ook. Ik had ook een lekker recept voor een bonensalade gevonden en onze onvolprezen lokale kaasboer had weer goed geleverd. Later de drankjes en de andere hapjes: het ging allemaal echt helemaal prima en werd met smaak verorberd. Er werden geamuseerde gesprekken gevoerd, onder andere vertelden vrienden uit Leiden hun belevenissen tijdens een weekendje Groningen. En dat voor een gezelschap met verder allemaal (voormalige) ‘stadjers’. Dus werd er veel jeugdsentiment gedeeld. Het was en bleef gezellig, ook toen iemand vertelde hoe zij zich tijdens wakkere nachten bezig hield met het in kaart brengen van het samenspel van rivieren en kanalen van haar stad. Zou niks voor mij zijn, met mijn ontbrekende ruimtelijk inzicht, maar dat terzijde.

En hoe vond ik het allemaal? Als jarige gastvrouw werk je je een slag in de rondte. Tevreden zag ik ‘mijn gasten’ zich amuseren en tegoed doen aan de lekkernijen die ik ze aanbood. Ik was de meeste tijd druk bezig met het klaarzetten en inschenken van drankjes en de laatste details van de garnering. Dan mis je toch het meeste van de gesprekken. Ik viel er soms middenin, nam aan vrijwel geen enkel gesprek actief deel en moest – als ik iets wilde vragen i.v.m. de ‘catering’ – met mijn armen zwaaien om even de aandacht te krijgen (wat dan wel direct lukte), maar ik voelde mij geen deelnemer. Ik stond er als stralend middelpunt van de dag dus toch een beetje buiten – voelde dat ook gebeuren – maar vond dat niet eens erg. Ik weet, dat ik tijdens de meeste gezelschapsgesprekken toch veel te traag reageer en ook vaak niet kan aanhaken. Werd dus ook wel geconfronteerd met mijn bijzonderheden. Maar waar ik tevreden over was en ben, is dat men het gezellig vond. En dat ik met mijn organisatie en planning als ‘randvoorwaarde’ een gezellige middag mogelijk heb gemaakt. En ook dat ik dus in staat ben om mijn gedachten en ervaringen los te koppelen van een negatieve zelfbeoordeling!
Ik leer het nog wel …

Na afloop heb ik de tuin weer in oude staat gemaakt en de parasol weer teruggesleept naar zijn oude plek (ik heb er nog spierpijn van). En heb de nacht erna zeker tot 5 uur wakker gelegen. Ik kon de film van de gebeurtenissen en de gesprekken maar niet stoppen. De dag erna was ik gesloopt…

Maar ik heb weer leuke kaarten, berichten en cadeautjes gekregen en heb wéér een heleboel teveel gekocht en gemaakt. En kijk er met een tevreden gevoel op terug. Kan er nog lang op teren!


Terug naar blogs

Vergelijkbare berichten

  • |

    Toch nog steeds …

    Dacht ik een heel eind te zijn met het begrip en de acceptatie van mijn autistische valkuilen … de eerlijkheid gebiedt dat ik er weer helemaal in werd ondergedompeld. Haast traumatische herinneringen uit mijn jeugd, uit de tijd dat mijn autisme nog verstopt zat, kwamen indringend binnen. Dat zijn nare herinneringen aan bijvoorbeeld werkweken van…

  • |

    Anker

    Wat is dat toch, die behoefte van mij om mijn reactie op artikelen, boeken, films enz. aldoor met anderen te willen delen? Ik wil ze niet samen met een ander zien of lezen, maar later wel bespreken. En wel op het moment dat mijn reactie nog ‘warm’ is. Ik herleid dit uiteindelijk tot tot mijn…

  • |

    Verbinding

    Met deze blog probeer ik de scherven van mijn zelfbeeld weer aan elkaar te lijmen na een val van de top van enthousiaste betrokkenheid bij een evenement in een diep gevoel van zinloosheid en angst. Met dit schrijven lijm ik de boel weer aan elkaar, het moet alleen nog goed drogen en uitharden. Als dat…

  • |

    Chaos

    Gewoon een tussendoor-blog over mijn slordigheid. Dat is een lastige valkuil: zowel in huis als in mijn hoofd berg ik de boel niet goed op. Ik kan veel in elk geval niet terugvinden (of ik doe daar heel lang over). Soms krijg ik een opruimbui en met de stapel kleren los ik dat op door…

  • Twee vriendinnen in één

    In deze blog beschrijf ik veranderingen in mijn ‘rol’ binnen mijn familie en de rust die ik blijk te kunnen halen uit het meenemen van een pakketje kracht en zelfvertrouwen. Ik heb ontdekt dat het kwetsbare ‘zelf’ dat ik liever verborgen houd, de juiste aandacht en koestering verdient om het beeld van wie ik wil…