De titel van deze blog zegt al genoeg: ik sta strak. Dat gedoe rond die decemberdagen, de opdringerigheid waarmee je de hele dag bestookt wordt met ‘samen’, ‘gezellig’, ‘feestdagen’ is mij een doorn in het oog. De maatschappij trekt zich dan in zichzelf terug alsof het eb is voorafgaand aan een springvloed. Ik sta strak van de spanning omdat ik mezelf niet helemaal in de steek wil laten door het thuis toch gezellig te maken met wat kerstversieringen. Ik heb kaarsen, een boompje met ballen en een paar ontvangen wenskaarten en maak gebruik van de knusheid die deze donkere dagen óók met zich meebrengen.
Met mijn vriendin hier in de straat heb ik afgesproken om samen te eten, dus doe ook wel iets anders dan anders. Maar het MOET, en het moet op 25 of 26 december. Oja, en dan kom de 31e er ook nog overheen…
Deze nieuwe blog wordt pas 10 januari aangekondigd bij de abonnees van mijn website; als dit naar buiten komt, is december voorbij.. misschien verzin ik nog wel een naschrift (deze tekst heb ik al voor de kerstdagen geschreven), of een extra blog na afloop.
Zo! Dat is eruit.
Stop met camoufleren. Stop met vriendelijk knikken als je gezelschap het heeft over hun plannen met de ‘feestdagen’ zonder dat ze daarbij enige aandacht hebben voor mij. Ik vind deze dagen altijd een verschrikking, ik verzet me er met hand en tand tegen maar weet ook dat ik moet capituleren. Als ik in deze dwarsheid blijf zitten kan ik beter inpakken en heb later spijt. Dus: doe ik maar mee met de gekte rond kerstkaarten schrijven (tja, er komen hoe langer hoe meer via WhatsApp, ik ben geneigd dat hypocriet te vinden: wat is zo’n – soms regelrecht doorgestuurd – plaatje nog waard, als iemand niet de moeite neemt om er eentje te kopen, te beschrijven en er een postzegel op te plakken … vraag ik mij soms af). Bovendien blijft mijn boompje dan vrijwel leeg 😉.
En, ik moet bekennen, dat ik het vooral moeilijk heb met die opgedrongen verandering: de wereld gaat langzamer draaien, men kruipt bij elkaar en de contacten worden tot een minimum beperkt omdat .. Maar na die tijd heb ik er weer moeite mee om weer op te starten. In januari mogen we weer gewoon doen, en dan wordt er verwacht dat je je ook weer aanpast aan de wereld om je heen. Naadloos. Het is vooral mijn autistische kwetsbaarheid bij opgedrongen veranderingen. Altijd weer, elk jaar weer. Aan en uit.
Ik heb dat mijn hele volwassen leven al. Vroeger thuis maakten we het best gezellig, maar wij zijn als familie nooit erg op elkaar gericht gebleven vanaf het moment dat we ‘uit huis’ waren. Het recente overlijden van mijn zus, begin december, is in dat opzicht dan ook niet van invloed. Wel ben ik nog steeds extra labiel doordat ik haar mis. Ook doordat de dynamiek binnen ons vroegere gezin nu tot stilstand lijkt gekomen: mijn zus was de verbindende factor.
Intussen zit ik me ook ongelofelijk op te winden over mijn weerstand tegen aan-/ en uitgezet worden door anderen. Zo werk ik samen in een team aan een project. Ik ben in dat team de spil, of ik werp me op als spil (maar ben wel voorzitter), en de anderen leveren hun bijdrage op allerlei verschillende momenten die voor mij niet altijd voorspelbaar zijn. En ik heb al die tijd de ‘map’ van die taak openstaan. En dat kan soms een week zo doorgaan… Dat voelt als een soort ‘continubaan’ … als vrijwilliger. Ik kan daar heel slecht tegen en moet echt op mijn autistische tenen lopen om daar tactisch en strategisch mee om te gaan. Maar ik kan en wil het niemand kwalijk nemen: ieder lid van dat team heeft zo haar besognes en die zijn niet mals!
Maar o, o, o ik loop gefrustreerd en met een ‘punthoofd’ door mijn huis doordat ik mijn ‘mapje’ niet kan uitzetten en dan komt mijn vriendin aan met de boodschap dat zij maar niets van mij hoort over het samen eten met kerst…. Ik word soms gek.
Maar baal er ongelofelijk van dat ik hier zo slecht in ben; voel me dan al snel gepasseerd, waardeloos en niet meetellen, terwijl dat helemaal niet aan de orde is! Waarom kan ik dergelijke ontwikkelingen niet gewoon van me af laten glijden? Ik voel me op zulke momenten gebruikt en een soort ‘puppet on a string‘…
Hoe krijg ik dat onder controle? Meestal lukt het me wel om het probleem van dat in ongelijke fases samenwerken met een kwinkslag en constructief op te lossen. Maar het kost zoveel piekertijd… Krijg ik daar een zegeltje voor Nico? Uhm, correctie: daar heb je een zegeltje voor verdiend, Annemiek!
Ennuh, dat plannen maken voor een gezellige en smakelijke kerstmaaltijd met mijn vriendin zal ook wel lukken… we kennen elkaar goed en maken het vast gezellig!