Aan het begin van dit nieuwe jaar probeer ik jullie mee te nemen in een van mijn ‘uitglijders’ dankzij het verkeerd begrijpen van grapjes: het niet tijdig registreren van humor binnen vertrouwde contacten, kan op een gevoelige en kwetsbare voedingsbodem, zoals de mijne altijd rond deze tijd, leiden tot ingrijpende twijfels. Maar het inzicht komt met de jaren en blijft maar groeien! Ik heb er wéér van geleerd en wil dit jullie niet onthouden.
Van het een komt het ander…
Door een opmerking van een goede vriendin zette ik mezelf op een negatief spoor en dat hield mij een week bezig. Doordat ik dacht dat een van mijn kernbehoeftes, nl. het uitwisselen en delen van ervaringen, leek te worden afgewezen, kwam ik in een negatieve gedachtenflow terecht. Zij zei namelijk, toen zij met haar partner bij mij waren tijdens een van de kerstdagen, dat ik zoveel behoefte had om te delen. Een paar uur later (uiteraard pas toen ik in bed lag – vertraagde informatieverwerking, weet je wel?) drong die opmerking pas tot mij door. Ja, het klopt dat ik veel behoefte heb om mijn ervaringen te delen en daarin ervaar ik inderdaad ook geregeld een incongruentie tussen de ander en mij. Vooral bij het kijken naar tv-series of een tenniswedstrijd. Dat loopt geregeld niet parallel. Erg jammer, maar het zij zo.
Maar, geldt dat ook voor meer intense ervaringen, zoals de relatie met mijn familie of de omstandigheden van mijn hoogbejaarde zwager? Moet ik me meer beheersen? Ook in mijn blogs?
Klankbord
Jullie zijn voor een deel mijn anonieme klankbord. Anders gezegd: de band waarlangs ik mijn emotionele biljardballen speel om ze in de juiste richting te kunnen manipuleren. Ik probeer met elke blog voor mezelf wat orde in mijn chaos te scheppen om deze dan af te ronden met een nieuw inzicht. Een inzicht waarmee ikzelf tenminste weer verder kan. En, jullie kunnen er immers altijd voor kiezen om dat geworstel van mij wel of juist niet te lezen.
Met dank aan de decembermaand realiseerde ik mij wat ik voor anderen beteken. Ik voel me in deze tijd altijd het B-kantje van een grammofoonplaat (ja, ik ben ruim 70…). Ik word gewaardeerd door veel van mijn contacten vanwege de ‘dingen die ik doe’. Mijn vrijwilligerswerk geeft mij veel voldoening omdat ik met mijn sterke kanten als instrument kan bijdragen aan het doel van de club waarvoor ik dat vrijwilligerswerk doe. Dat is mooi meegenomen en ik kan er van smullen, van die positieve reacties!
‘Doen’ of ‘zijn’ voor anderen
Maar wat ik me eigenlijk nu pas goed realiseer, is dat ik veel eerder ‘doe’ voor anderen dan dat ik ‘ben’ voor die anderen. Als dat uitvoerende gedeelte stilvalt, zoals in decemberperiode, dan valt de verbinding bij mij ook direct weg. En dat confronteert mij met ‘de’ werkelijkheid en dat maakt mij heel verdrietig en eenzaam.
Deze dagen val ik weer helemaal terug in dat akelige gevoel uit mijn jong-volwassenheid, nl. dat van nutteloosheid, mislukt zijn. Is mijn autisme dan niet mijn kernprobleem maar een dysthyme stoornis; een eigenlijk continu aanwezige somberheid die soms nijgt naar depressiviteit?
Ervaringen delen en verbinding
Ik word weer teruggeworpen op het acceptatieproces van een van de ‘rafelrandjes’ van mijn autisme, nl het missen van ‘verbinding’ met mezelf en anderen. De afgelopen weken werd ik in golven teruggefloten door mijn autisme omdat ik toch weer stiekem geloofde dat het met die verbinding wel goed komt, als ik maar in mezelf geloof en vertrouw. Dat blijkt opnieuw een illusie.
Het blijft trainen …
Eerder schreef ik al een en ander onder de titel ‘Leven met autisme als topsport‘ … het blijft hard werken.
Ik vrees dat ik een nieuw trainingsprogramma moet beginnen met als doel om meer van mezelf te gaan houden. Ik ben een doener en geen verbinder. Ik kan mezelf alleen aan de ander aanbieden als ‘instrument’; niet om lief te hebben. Hoewel ik dat laatste juist als het hoogste goed van het mens-zijn zie. Of zit het hem in mijn beleving van die verbinding, dat een ander die mij volstopt met waardering etc. wèl die verbinding beleeft? En dat ik misschien naar de verkeerde dingen kijk? Begint het allemaal met verbinding met mezelf, waarna ik pas open kan staan voor de beleving van verbinding met anderen? Is dit geen vicieuze cirkel; heb ik dit ook niet al vrijwel direct beschreven nadat ik mijn autismediagnose had gekregen?
Ik ben de enige die mezelf hierin kan helpen. Het eerste doel in dit nieuwe jaar is een herhalingstraining ‘lief zijn voor mezelf’.
Dus, om toch positief af te ronden:
Ik heb geaarzeld of ik deze blog wel moest publiceren. Met de bedoeling dat jullie er misschien ook je voordeel mee te kunnen doen, heb ik mijn innerlijke worstelingen naar buiten gebracht. Uiteindelijk bleek er een leermoment in te zitten; dat biedt misschien ook voor jullie handvatten om je eigen ‘gedoe’ te kunnen hanteren?
Ik blijf proberen om mezelf te accepteren met alle beperkingen en koester datgene waar ik goed in ben. Dingen doen waar ik blij van word. Mijn hersens en vermogen tot stukjes schrijven uitlenen voor doelen waar anderen blij van kunnen worden en waar ik voldoening in vind.
Ennuh … last but not least: mijn vriendin belde mij om te vragen wat er aan de hand was (ik had haar gemaild over haar opmerking over behoefte aan delen …): die opmerking was bedoeld als een grapje! Er had een knipoog bij gemoeten. Dus weer een stukje autisme dat mij (en ons) overvalt: grapjes niet altijd juist herkennen. De omvangrijke consequenties van misinterpretaties moet ik ook maar op het programma zetten. En ik moet er eigenlijk ook wel een beetje om lachen: wat een uitglijer (een beetje meer vertrouwen in de mens houden helpt óók).
Maar ik ga na dat telefoontje (dat halverwege deze blog kwam) aanzienlijk beter aan de rest van dit jaar beginnen 😉. Ik wens jullie komend jaar (ook) veel mooie inzichten, uitdagingen en goede gezondheid!