Deze week dronk ik gezellig aan de ronde tafel op minder dan een meter afstand een kopje thee met iemand die zich nog niet bewust was van haar eigen gast: Corona… Ik werd enkele dagen later – 2 dagen voor kerst – door haar gebeld, waarbij zij me vertelde dat zij die gast misschien had meegenomen naar mijn huis. Chips! Paniek. Ik werd er ongelofelijk door overvallen, kon me totaal niet meer concentreren op iets leuks waar ik mee bezig was (een tekst maken voor de NVA). Ik was de ‘flow’ totaal kwijt. Verder: ik had toch alle prikken inclusief de booster? Ik ben niet bang, maar eenvoudig de kluts kwijt. Hoe serieus moet ik dit nemen? Wanneer begin je met incubatiedagen te tellen? Wat moet ik nu doen? Het lukte me niet om de teksten die over deze toestand bij het RIVM beschikbaar zijn, rustig door te lezen en te snappen. Alles kwam tegelijk op me af. Help!
Ik heb voor de kerstdagen gezellige eetafspraken gemaakt waarvoor ik voor 2 dagen alle ingrediënten in de koelkast heb liggen. Moet ik nu mijn kerstafspraken afzeggen? Dat is ook sneu voor de vriendin met wie ik de eerste dag een feestelijke maaltijd bij mij thuis had voorbereid en ook sneu voor haar en nog een andere vriendin met wie ik de 2e dag zou kaasfonduen (met groenten die ik zou voorbereiden). Moeten we het geheel uitstellen? Hoe lang dan? Ik weet nog niet eens of dat coronamonster zich wel bij mij heeft binnen gedrongen. Maar bij onzekerheid in dit geval toch wel kiezen voor de slechtste optie. Ik wil geen anderen besmetten.
Wat is het beste moment om mij te laten testen, en wanneer weet ik de uitslag dan? Ik had (nog) geen klachten, behalve een ongemerkte nachtelijke bloedneus (zoiets heb ik wel eens als voorbode van een verkoudheid dus was daardoor wel een beetje onzeker), heb mezelf getest en die gaf ‘negatief’ aan. Maar wat zegt dat, hoe betrouwbaar is zo’n negatieve uitslag?
Gelukkig (wat heet…) werd ik geholpen door de aanscherping van de quarantaineregels door het RIVM: na contact direct in quarantaine en de 5e dag laten testen. Pas na een negatieve uitslag mag je weer ‘los’. Tja.
Ik dus gisteravond een afspraak gemaakt en vandaag is de 5e dag (de dag van de eventuele besmetting telt als dag 1). Vanochtend ben ik met wattenstaafjes geplaagd en gekieteld en nu mag ik afwachten wat de uitslag is. Dat duurt tussen de 24 en 48 uur. Intussen heb ik toch wel klachten ontwikkeld, licht verkouden en dichte keel. En wat rillerig. Zou dat alles zijn? Toch maak ik mij over mijn eigen ziek worden nog niet erg veel zorgen, ik ben goed beschermd (…?). Het allerlastigste vind ik die onzekerheid en moeten beslissen. De enige zekerheid die ik heb, en daarmee maak ik het maar een beetje hanteerbaar, is dat ik niets kan zolang ik geen uitslag heb.
Ik weet pas op zijn vroegst morgenmiddag of ik positief of negatief getest ben. Ik heb dus nog geen termijn… Met mijn vriendin heb ik al voorgesteld dat we – analoog aan beeldbellen – gaan beeldeten. Ik kan haar alleen natuurlijk de door mij gemaakte maaltijd niet aanbieden. Dus het ‘voorafje’ klaarmaken voor mezelf alleen: een dubbele portie garnalencocktail, is natuurlijk geen slecht idee. Die garnalen kan ik niet lang bewaren. Het hoofdgerecht bestaat uit ingrediënten die ik wel kan bewaren voor later. Het toetje ook. Met de planning van de 2e kerstdag ga ik morgen verder; ik hoop dat ik morgen vroeg in de middag mijn uitslag heb. En dan eventueel die groenten maar naar de beide vriendinnen, ze (die groenten 😉) zijn coronaproof verpakt.
Wat ik er maar weer van geleerd heb, is dat ik in zo’n situatie totaal de kluts kwijt raak en op zo’n moment niet in staat ben om de aanvankelijke chaos terug te brengen in overzichtelijke stappen. De eerste werd snel duidelijk: direct in quarantaine gaan en na 5 dagen laten testen bij de GGD. Goed. Daarna de uitslag afwachten.
Nu ben ik beide kerstdagen (misschien) alleen. Hoe het met oudjaar gaat, is natuurlijk nog niet bekend. Ik zou, als je mij eerder zou hebben gevraagd of ik dat erg zou vinden, ‘ja’ zeggen. Ik zie dat elk jaar toch weer als ijkpunt en als een soort falen. Ik ‘hoor’ bij niemand, zou ik dan zeggen. Ik zoek voor kerst altijd de daarop volgende oplossing, de ‘second best’ zal ik maar zeggen. En dat verandert niet. Ik weet dat ik anderen daarmee geen recht doe en dat spijt me erg, maar ik beleef relaties nu eenmaal wat anders (lees daarvoor mijn andere blogs). Het gaat om de vanzelfsprekendheid die ik daarin mis. Maar nu?
Nee, ik vind het niet erg en ik ben ook niet zielig. Ondanks dat ik ook door pech met het vinden van een nieuwe kat als huisgenoot, toch onbedoeld helemaal alleen ben. Het is me van buitenaf opgedrongen, ik kan er niets aan doen en heb er geen enkele invloed op. Dus ik verzin een oplossing/aanpassing. Kijk wat er bewaard kan worden en wat niet. Ik vermaak me wel, straks met een glaasje wijn bij de gezelligheid van kerstboom en kaarsjes, en geniet van het voorafje al is de portie groter dan eerder bedacht. Daar staat tegenover dat het vervolg van de maaltijd dus wordt uitgesteld. En verder is er puzzel, boek of Netflix. En de gordijnen vroeg dicht. Zo simpel als wat. Voor de vriendinnen vind ik het sneu, maar ook daar kan ik niets aan doen…
Nu zorgen dat ik niet ziek word of blijk, een beetje gammel ben ik wel. En ik heb vannacht nauwelijks geslapen; ook dat hoort bij mijn standaard repertoire bij onvoorspelbare en verwarrende situaties. Los van de uitslag, heb ik het nu allemaal toch wel weer op een rijtje. En daar ben ik tevreden over. En – net, om 21u – kreeg ik de uitslag: ik heb geen corona! Wat een avontuur… Morgen halen we de schade vrolijk in!