Een bijzondere jaarwisseling: voor het eerst in mijn leven ben ik dan de hele dag en avond in mijn eentje. Toen dat duidelijk werd, was ik eerst een mengeling van heel boos op het leven zoals ik dat nu leid, en verdrietig omdat ik deze periode elk jaar weer als een ijkpunt ervaar: het is me weer niet gelukt ‘er’ als vanzelfsprekend bij te horen … Maar na enig intern gesputter, maak ik het wel gezellig voor en met mezelf.
De kerstdagen verliepen ook anders dan verwacht: waar de dagen (op 2e kerstdag, ‘kliekjesdag’, na) allemaal leeg leken te verlopen, kwamen er spontaan verschillende vrienden opdoemen voor een gezellige lunch of een glaasje wijn aan het eind van de middag. Op 3e kerstdag kwamen er zelfs onverwacht vrienden voor een spontane lunch. Uiteindelijk was ik alleen de 1e kerstdag alleen en ik had er op de dag zelf niet eens zoveel moeite mee. Hoewel ik het toch heel gezellig heb gehad, was ik na die tijd gesloopt. De bezoekjes werden aangekondigd en ik wilde dan natuurlijk toch wel ‘iets in huis hebben’. Ik had 4 verschillende boodschappenlijstjes (ik moest immers ook nog voor mezelf zorgen op de 1e kerstdag). En daarna wel dagen achterelkaar ‘gezellig en gastvrij’ zijn. Ik vind dat leuk en doe het graag maar het kost me ongelofelijk veel energie (vooral mentaal).
Terugkijkend waren het dagen die met plakband aan elkaar geregen waren: verwachtingen moesten onverwacht worden bijgesteld. Ik heb die dagen geen vanzelfsprekende bezigheden met vrienden waar ik gewoon zondermeer bij hoor. Het voelt toch een beetje als ‘wat doen we dit jaar met oma?’ Laten we maar even langs gaan, anders is ze zo alleen. Uit liefde, hoor, dat realiseer ik mij best. Maar ik wil die positie niet hebben. Ik voel me dan eigenlijk juist heel alleen. Is dat raar?
Een goede vriendin die ook alleen woont en met wie ik doorgaans samen deze dagen beleef, heeft aangekondigd dat zij op oudejaarsavond alleen thuis wil blijven: een kerstfilm kijken. Geen conference en misschien ook geen glaasje wijn erbij. Wat wij samen hebben kalft heel langzaam verder af. We hebben wel een stevige basis, en die wil ik ook houden, maar die wordt wel erg smal. Ik was die avond dus alleen. De avond nadat zij dat vertelde heb ik erg lang wakker gelegen en uit armoede enkele uren naar de top 2000 liggen luisteren. En tussendoor gehuild, want ik was boos en verdrietig. Wie heb ik hier eigenlijk? Ik woon hier op zich prima, zou niet graag terug willen naar de Randstad, maar ik voel me hier zo verdomd alleen. Ik zit maar te piekeren hoe ik me hier beter kan inbedden, meer leuke mensen ontmoeten met wie ik meer kan delen. Maar dat lukt me tot nu toe niet, ook niet via mijn activiteiten voor de dorpswebsite.
Maar op een gegeven moment leg ik me, na een hele strijd met mezelf, erbij neer dat ik met oudjaar alleen ben en haal olie- en appelbollen. Voor bij de borrel had ik al hapjes in huis, een paar toastjes erbij en prima. Ik maak het dan toch gezellig voor mezelf en dompel me dan onder in mijn eigen bubbel. Ik heb een spannend boek, kijk wat tv en later op de avond de conference. Tussendoor even een tukje op mijn bed boven, want ik had die nacht dus nauwelijks geslapen.
Ik hoorde een paar keer mijn deurbel gaan, heel kort en zachtjes maar ik heb dat genegeerd. Mensen die ik ken, hebben mijn telefoonnummer voor een WhatsApp-je. Verder hoefde ik even niemand te zien, hoef niet te tonen dat ik hier in mijn eentje zit. Net toen ik even boven aan het soezen was, ging de bel weer. Toen had ik natuurlijk helemaal geen zin om naar beneden te gaan. Maar het was wel een volhouder… Tot dusverre weet ik niet wie dat was/waren. Dat zal wel eens duidelijk worden.
Om 12 uur geen enkel nieuwjaarsberichtje van die vriendin die dus koos voor apart (van mij). Ik dacht achteraf dat zij het was, maar het bleek ‘belletjetrekken’ te zijn. Vanochtend kreeg ik een uitnodiging voor een kopje koffie bij haar (eerst zonder de traditionele nieuwjaarswens). Daar had ik geen zin in. Ik had lekkers voor bij mijn eigen koffie in mijn eigen bubbel en wilde niet in die van haar getrokken worden (ze is tamelijk dominant). Ik voel me ook behandeld worden als een soort jojo-pop: eerst zeggen dat ze niks met me wil en dan de dag erna me ineens uitnodigen voor een bakkie troost? Nogmaals: die positie wil ik niet. Ik ervaar dat als een soort daad uit ‘verhevenheid’ van die vriendin. En ik wil niet in de positie van zielig klein kind gedrukt worden, dat getroost moet worden. Ik ben zo’n avond ook helemaal niet zielig. Het voelt best lekker om mijn eigen sfeertje te maken, maar dat wordt acuut bedreigd als ik zo’n uitnodiging krijg. En dan voel ik de stress weer oplopen, weg is mijn gemoedsrust …
Ik ben gewoon boos op de wereld om mij heen, dat ze mijn kwaliteiten als gezellig en waardevol mens niet genoeg (willen) waarderen. Gewoon dat oude gevoel van ‘miskend en niet gewaardeerd worden’. Ik heb het best lekker gehad, lekker doen wat ik zelf wil. Maar daarna wel heel slecht geslapen …
Woedend ben ik. Ook door mijn onvermogen om mijn frustraties aan anderen over te brengen. Daarvoor moet die ander kennelijk autisme-expert zijn (of gewoon een invoelend mensenmens met een groot hart). Ik heb één zo’n vriendin: zij is ook warm en actief betrokken bij anderen (misschien teveel, maar voor mij wel fijn). Maar zij woont ver weg en heeft bovendien (ook) andere vrienden met wie zij dergelijke dingen traditioneel doet. En dat verdient ze! Andere, ook warme betrokken vriendinnen, wonen nog verder weg en hebben elk weer hun eigen ‘sociale systeem’… (partner, gezin).
Ben ook al bezig met het ontmantelen van de kerststukjes: de takken raken verwelkt maar ook de batterijen van de stukjes raken op. Die vervang ik niet meer. De boel gaat weer naar achter het knieschot in de logeerkamer. En ik neem zo nu & dan een appel- of oliebol. Want toch wil ik ‘meedoen’, zij het als toeschouwer. En me oppeppen om die lange avond door te komen, wakker blijven gaat vanzelf met al die knallen!
Ik pak me bij mijn haren beet en zit te piekeren over de vraag hoe ik mijn leven hier in dit dorp toch nog wat leuker kan maken. Die redactie bij de dorpswebsite is wel leuk maar levert mij nog niet de gezelligheid die ik zoek …
Goed, nu is het dan 1 januari. We beginnen met een nieuw jaar, we mogen weer ‘gewoon’ doen. Ik heb die koffie nog niet gehaald want mevrouw had eerst bezoek van haar buurvrouw en daarna van een andere vriendin. Combinaties zijn niet mogelijk…
Ik ga nu lekker verder met mijn spannende boek (een aanrader: ‘Het bloemenmeisje’ van Anya Niewierra). En ik heb nog een appelbol voor bij de thee!
Ik wens jullie, lezers van mijn schrijfsels, een goed jaar met opgeladen batterijen en in goede gezondheid en tevredenheid met jezelf!