Over de behandeling die mij echt op weg hielp!
Dit is mijn allereerste blog en ik heb er een van de mooiste foto’s bijgezet. Grappig, onbewust maar wel passend bij het resultaat: een bloem die zich voorzichtig ontvouwt!
Ik ga dus een heel avontuur in met deze website en weet nog niet wat ik nu precies wel en wat niet me de buitenwereld wil delen.
In elk geval komt er natuurlijk het nodige in over mijn autisme, mijn inzicht in wat er wel resp. niet met mijn autisme samenhangt, de erkenning dat dit een onderdeel van mij is en de weg naar acceptatie ervan.
Zo’n diagnose is wel een ‘dingetje’. Nadat ik het diagnosetraject was ingegaan hoopte ik aanvankelijk heel erg dat ik inderdaad autisme zou hebben en dat dit ook de – of belangrijkste – verklaring was voor het mislopen van allerlei dingen in mijn leven. Maar aan de andere kant is het een vonnis…: je komt er nooit vanaf.
Hoewel hier de nadruk ligt op mijn laatste therapie, wil ik niet onvermeld laten dat ik enkele jaren in behandeling ben geweest bij het Centrum Autisme in Leiden. Na de psycho-educatie heb ik enkele jaren individuele gesprekken gehad, die voor een groot deel samengingen met enkele ingrijpende ‘life events’. Daar ga ik nu hier niet teveel op in, maar ze hingen samen met het onverwacht overlijden van een heel belangrijke vriend, een jaar later een rughernia en weer een jaar later voor de 2e keer borstkanker + vaststelling dat ik behept was met de genmutatie BRCA-1. De gesprekken boden mij wel een veilige haven waar ik al mijn zorgen en gedachten kwijt kon aan een begripvolle behandelaar, maar mijn autisme stond daarbij niet op de eerste plaats… Natuurlijk heb ik waardevolle ervaringen uit die periode meegenomen. Ik sluit niet uit dat ik op een ander moment meer schrijf over deze gebeurtenissen, en daarbij zeker over de wijze waarop ik ermee omging. Maar e.e.a. heeft er wel toe bijgedragen dat ik in een ander deel van Nederland een nieuw leven wilde beginnen. En dat doe ik op dit moment nu ca 7 jaar (met wisselend maar overwegend positief resultaat.
Terug naar mijn leven met autisme. Om met Nico Kock (mijn laatste/meest recente psychotherapeut uit Drenthe) te spreken: het blijft een leven lang trainen om met mezelf in het reine te komen. Daar zit je dan!
Nu ik die naam van Nico noem, heb ik besloten om heel veel van het therapeutische proces dat ik met hem doorlopen heb, hier weer te geven. Ik moest na elke sessie een verslagje schrijven. Dat moest uit het hoofd, ik mocht niets opnemen of tijdens het gesprek notities maken. Dat om het besprokene zoveel mogelijk te internaliseren en te verwerken. Ik vind dat een heel goeie aanpak! Ik heb dan ook veel van hem geleerd en ben een heel stuk veder met mezelf gekomen.
In totaal ben ik 32x bij Nico geweest. Eigenlijk ervoer ik direct al een klik en had vertrouwen in deze man. Hij was warm maar toch tamelijk streng en zeer begripvol en betrokken. Het was niet eens een ‘echte’ autisme-hulpverlener. Doordat ik elke sessie moest beschrijven, kan ik nu putten uit een heleboel documentatie. Deze ga ik hier niet letterlijk herhalen, dat vind ik weer te ver gaan.
Wel wil ik in grote lijnen beschrijven welke begrippen/ thema’s we hebben doorlopen, allemaal ook centrale begrippen uit de Cognitieve Gedragstherapie.
Nog even vooraf.
De openings-sessie bespraken we dat ik 60 jaar had geleefd zonder dat ik weet had van mijn diagnose. Dat ik me vaak daardoor mislukt voelde omdat de ‘dingen’ niet liepen zoals ik hoopte. Ik voelde me schuldig daarover, gek. Daarom bracht de diagnose zo’n grote ontroering met zich mee.
Ik gaf ook aan dat ik het liefste een oplossing vond voor al mijn problemen.
De onhaalbaarheid daarvan kwam ter sprake: het her- en later erkennen van autisme en de daarmee samenhangende problemen. Ik kan autisme niet los zien van mezelf, evenals mijn lange benen of bruine ogen. De volgorde daarbij: eerst leren kennen, dan herkennen en dan erkennen (accepteren). Door mijn autisme zal ik altijd zwakke punten blijven houden.
Voorbeelden daarvan zijn, de acceptatie van mijn wankele vriendschapsbeleving: ik ervaar pieken en dalen en na een poosje geen contact moet ik de boel weer opstarten. Ook mijn verhuizing vanuit de Randstad naar hier was zoiets: ik ben een soort van ‘zomaar weggelopen’ uit mijn oude omgeving en neergestreken in Drenthe. Alsof ik met mijn leven in Leiden geen enkele verbinding voelde? Mijn oudste vriendin vroeg zich af of ik, die aangeeft geen verbinding te hebben met mijn omgeving, deze misschien wel heb maar niet zo ervaar? Mooie vraag!
Al met al waren de startpunten voor mijn behandeling: gemis aan verbondenheid en een wankel zelfbeeld.