Onlangs werd ik geconfronteerd met een onverwacht dilemma. Heel langzaam komen sociale activiteiten, zoals een leesclub, wandelclub en bridgen na de coronabeperkingen aarzelend weer op gang. In die coronaperiode heb ik veel vrijwilligersactiviteiten naar me toegetrokken, en ik vind deze leuk om te doen.
Waar loop ik nu tegenaan? Niet alleen dat ik mijn tijd maar 1x uit kan geven, maar ook dat ‘er’ vanuit de sociale omgeving aangegeven wordt dat ik zo weinig tijd heb voor vaste afspraken. En dat klopt. Dat is heel eenvoudig.
Nu moet ik keuzen maken. Wat wil ik? Wat is goed voor mij?
Het vasthouden van sociale contacten is voor mij belangrijk omdat ik er wel bij wil blijven horen. Mijn vrijwilligerswerk geeft mij voldoening omdat ik er bij hoor juist door de dingen die ik binnen dat vrijwilligerswerk doe. En daar ook waardering voor krijg; altijd fijn! Maar ook dat erbij horen is maar betrekkelijk, realiseer ik mij nu. Ik kies zelf expliciet voor ondersteunende activiteiten; ik ben niet (meer) van het beleid en de beslissingen op dat niveau. En dat betekent weer dat ik afhankelijk ben van de processen binnen de organisaties waaraan ik mijn bijdrage lever. En dat breekt mij ook op. De organisaties lijken achter de knoppen van mijn agenda te zitten. En ik kan als erkende autivrouw heel slecht tegen ‘open mappen’: ik wil mijn taken graag zo snel mogelijk afronden zodat mijn bureau weer leeg is. Dat lijken onverenigbare dingen: ik wil wel veel doen maar ben voor het moment waarop en de mensen waarmee ik dit doe, afhankelijk van anderen.
Natuurlijk noemen ze zoiets ‘samenwerken’. Iedereen is binnen een organisatie afhankelijk van de productiviteit en beschikbaarheid van anderen en samen maak je er iets moois van. Ik realiseer me dat heel goed, maar vind het toch een heel lastig punt als daarbij – naar mijn mening – onderling teveel uit de pas gelopen wordt. De traagste bepaalt het tempo, zo gaat dat nou eenmaal. En vaak wordt een volgende stap onverwacht toch genomen als er intussen weer andere plannen gemaakt zijn. Maar betekent dit dat ik alleen geschikt ben voor solitaire taken? Taken waarbij ik gewoon op mijn eigen tempo mijn dingen kan doen? Lastig hoor, want ik heb wel veel behoefte aan de contacten met mijn collega’s…
En dan blijft nog het dilemma tussen sociale activiteiten en vrijwilligerswerk. Ik hoop bij de sociale structuur van mijn dorp/omgeving te horen als ik actief deelneem aan de dingen die ik noemde. Maar niet te vaak (dat heb ik altijd: de frequentie van die activiteiten moet niet teveel mijn agenda beheersen). Bovendien ben ik eigenlijk elke keer weer teleurgesteld over de mate waarin ik mij er echt bij voel horen. Ik ervaar dat kennelijk op een manier die mij weinig bevrediging geeft, en dat is nou typisch mijn autisme. Maar het is wel het enige aan sociale inbedding dat ik hier heb… Ik vind het gezellig om ‘dingen’ samen te doen maar zoek daarbij ook een soort verbinding met de mensen met wie ik dat doe. En het gaat meestal niet verder dan die activiteit, daarna gaat iedereen weer naar zijn/haar eigen huis. Nu heb ik misschien andere behoeften dan veel anderen, want de meesten wonen samen met een partner en/of hebben (klein-)kinderen in hun leven.
Al met al: een leuke en uitdagende puzzel. Mij wordt door goede vrienden aangeraden om vaste dagen en tijden te reserveren voor mijn vrijwilligerswerk (bij tijd & wijle slokt dat heel veel van mijn aandacht en tijd op, waardoor ik ook wel eens mensen teleur kan stellen, dat weet ik).
Dus: mocht ik doorkomen met beperkingen in mijn beschikbaarheid voor de autismewereld, dan begrijpen jullie, lezers, waar dat door komt!