‘Scheiden doet lijden …’
Gister heb ik mijn kat Baloe weggebracht naar de ‘foster’ waar ik hem ook vandaan heb. Hij kwam oorspronkelijk uit een Oostblokland en is destijds opgevangen door een Stichting die verwaarloosde dieren opvangt en in Nederland goed onderdak geeft via verspreiding door tijdelijke ‘fosters’.
Baloe was ruim 3 jaar bij me, het is een speelse en actieve kat, een jager maar ook met ‘streepjes’. Zo kan hij tijdens het aaien ineens gaan krabben of bijten. Dat viel mij al snel op, maar ik dacht dat dit gedrag wel zou veranderen… Dat gebeurde niet. Hij begon enkele maanden geleden mij zo nu en dan – uit het niets – in mijn scheenbenen te bijten. En de minimale maar venijnige wondjes hebben nu twee keer geleid tot wondroos, dat is een huidontsteking. Dat gaat gepaard met koorts, rode vlekken die bij aanraking ook wat pijn doen en gezwollen benen en voeten. De tweede keer – dat was twee maanden later – hetzelfde verhaal maar toen waren ook mijn lymfeklieren in mijn lies gezwollen tot een harde en pijnlijke bult. Als je een keer wondroos hebt gehad, wordt het risico op herhaling groter. En hier zaten dus maar 2 maanden tussen. En die antibioticakuren zijn natuurlijk ook niet goed, ik zou zelfs resistent kunnen worden. Toen moest ik wel besluiten om afstand te nemen van Baloe. Gelukkig kon hij bij de ‘foster’ van de Stichting, die hem had gered, terecht. Tot zover het ‘zakelijke deel’ van dit verhaal.
Dit geeft een heel dubbel gevoel: ik ben blij dat hij weer terecht kon bij de ‘foster’. Zij is een ongeëvenaarde dierenliefhebber en zei ‘ik doe alles om te voorkomen dat hij naar een asiel moet’. Ze vertelde ook dat zij met serieuze gezondheidsproblemen te kampen heeft en het eigenlijk helemaal niet wilde. Maar toch …
Aan de andere kant mis ik het beestje ontzettend: hij was altijd in de buurt. Als ik naar huis kwam fietsen of lopen na een boodschap of iets dergelijks, kwam hij altijd gezellig miauwend naar me toe gehuppeld tot in de achtertuin. Daarna ging hij weer zijn eigen gang. Als hij ergens zat en naar mij zat te kijken, hoefde ik maar een paar vriendelijke woordjes, een handkusje of gebaren te maken of hij kwam naar me toe gerend. Het leek echt alsof we ‘in contact’ waren. Tegen etenstijd kwam hij altijd binnen (ik heb een kattenluikje), at een paar brokjes en een paar slokjes en kwam daarna naar mij toe. Vooral als ik op de bank zat kwam hij buurten en zocht mij op. Totdat het te veel werd. Hij kon ineens genoeg hebben van aanraken, aaien e.d. en dan kon ik een klap, een krab of een beet krijgen. Dat maakte mij natuurlijk voorzichtiger. En de kat kreeg er ook van langs want ik schrok me elke keer te pletter en joeg hem dan boos weg. Dat werd geleidelijk erger natuurlijk. Tot ik de tweede keer wondroos opliep.
Wat ik niet zal missen zijn de prooien die hij op gezette tijden mee naar binnen nam. Geregeld muizen die hij gewoon de dood in joeg door ze op te jagen totdat ze er bij neervielen (en dan viel er niets meer te ‘spelen’). Zelfs een konijn bleek niet veilig voor hem; waarschijnlijk was dat diertje al gewond door een ander monster, maar op een gegeven moment liep Baloe er mee in zijn bek door de kamer. Die kon ik op dat moment ‘redden’ door hem te vangen in een doek en hem buiten te zetten. Toen hipte hij er snel vandoor en leek toen niet gewond. Maar de volgende dag lag het dood in mijn achtertuin. Nee, dat was allemaal niet fijn.
En toch hield ik ook van het gekke beest. Hij hoort er, met al zijn rare fratsen, toch bij. Hoorde er bij. Nu is het stil als ik ’s morgens beneden of thuis kom, hij ligt niet op de plekjes die ik gewend ben te scannen om te kijken waar hij zit. En ik ben echt verdrietig. Ik heb hem gister weg gebracht en was de hele dag verder van slag. Ook door het contact met de ‘foster’ die mij heel hard op mijn ziel heeft getrapt door mij het gevoel te geven dat het allemaal mijn schuld was dat het zo gelopen is. Dat hij bij haar nooit dergelijk gedrag had vertoond en dat het verhaal van o.a. de dierenarts dat Baloe niet goed gesocialiseerd was en het verschil tussen spelen en bijten niet kende, maar grote onzin vond.
En, omdat ik het zo’n mooie oplossing vond dat hij terug kon bij deze mevrouw, heb ik al zijn spullen daar ook achter gelaten (zoals een reismandje dat ik gewoon graag had gehouden). Maar ik was zo overdonderd door dat schuld- en faalgevoel dat zij mij aansmeerde, dat ik geen weerwoord had op het feit dat ze dat graag wilde houden omdat Baloe daar ‘immers aan gewend was’. Nou ja, alleen voor ritten van en naar de dierenarts en van en naar de ‘foster’ in een ander deel van Nederland … Maar goed, zij vond het geen punt om de poep op te ruimen die hij onderweg op zijn kleedje had gedropt .. dat is ware kattenliefde … toch?
En nu zit ik maar te piekeren: ik zal vast wel tekortkomingen hebben (gehad). Er komen allerlei herinneringen boven over andere mislukte ‘relaties’ waarbij ik eerder parallel met iemand op liep maar geen echte verbinding kon ervaren. Kon ik Baloe ook niet voldoende liefde geven, begreep ik hem niet? Kan ik dat eigenlijk wel?
Ja, dit gaat wel ver, maar toch ervaar ik het zo. Heb ik dat niet alleen met mensen maar ook met katten? Ik heb vroeger wél een stel kittens uit één nestje gehad en die zijn respectievelijk 22 en 20 jaar bij me gebleven, totdat ze stierven. Ik denk dat ze bij mij een fijn leven hebben gehad.
Als ik nu aan Baloe denk dan mis ik toch de verleidelijke knuffelkont die hij tot op zekere hoogte ook was (zie foto). Ik heb er zelf wel behoefte aan om met zo’n bontjas te knuffelen en te tutten. Ik heb er hele gesprekken mee (wel korte gesprekjes, maar toch). Maar voor wie doe ik het? Hoe zit dat bij anderen? Die hebben toch ook dieren omdat ze het samen gezellig willen hebben? Een win-win toch?
Ik ben er nog niet uit wat ik nu wil gaan doen. Ik wil toch graag een nieuw maatje (of twee). Maar dan vriendelijke types, geen jagers. Ik wil graag een aaibaar beestje dat niet uitsluitend op mij gericht is: ik vind dat autonome van katten ook juist heel leuk. Ik denk dat ik beter op poezen kan koersen, de vorige 3 waren alle drie katers (met streepjes, dus).
Maar, is het verstandig om gezien mijn reactie op kattenbeten, er opnieuw voor te gaan? Loop ik een verhoogd risico op infecties en daarmee op resistentie?
Wat is dit katterig!
Door het uitschrijven van deze blog ben ik er ineens doorheen: de vragen over ‘wat nu’ blijven, maar ik ben eigenlijk klaar met Baloe. We hebben leuke en minder leuke dingen beleefd samen, maar hij is nu weer terug bij iemand die misschien beter met zo’n karakter om kan gaan. Ik vond het dus eigenlijk een ‘gemengd genoegen’. Dat hij daar is, kan ik nu ervaren als een opluchting. Het is goed zo. Misschien vind ik weer een maatje met een leukere ‘klik’.
Op de foto hieronder ‘drinken’ we ons laatste kopje koffie samen, voordat ik hem zou wegbrengen …
