In de aanloop naar deze dagen heb ik het altijd wat moeilijk. Het jaarlijkse kerstgebeuren klopt steeds harder aan de deur. Delen van het vrijwilligerswerk gaan enkele weken sluiten en kerstafspraken moeten tijdig worden vastgelegd, anders vis je achter het net. Zeker nu, met corona… Alhoewel, voor mij is dit niet anders dan andere jaren. Met een grote uitzondering van het vorige jaar!
Toen heb ik een wandelarrangement geboekt rondom de Drunense Duinen, in Brabant. Dat was heel geslaagd. Het was een grote groep mensen, maar we hadden geweldige catering in het hotel waardoor de gezelligheid in vooral de avond op hoog niveau kwam. Het wandelen overdag was ook heel mooi en gezellig. Het is leuk om weer eens geheel andere mensen te leren kennen. En daar is een wandeling een uitstekende gelegenheid voor… behalve als we geteisterd worden door corona.
Dit jaar heb ik afgesproken met vrienden: ze kwamen een van de kerstdagen bij mij op de thee en daarna bleven ze eten. Ik was al begonnen met een extra gezellige kerst-outfit voor mijn kamer en ben blij dat ik ‘mijn sfeertje’ met hen kon delen.
Elke dag ‘deed’ ik een beetje, zo bouw ik het geheel op. Ik ben zo blij dat ik nu ook gezelschap heb van mijn Baloe! Hoewel hij vooral ’s nachts (buiten) leeft en overdag voor pampus ligt te slapen (hij is 1,5 jaar!!), is het toch heel fijn dat hij er is. Zo nu en dan komt hij met zijn drijfnatte regenvel lekker tegen me aan liggen, althans dat probeert hij..
De kerstdagen zijn intussen voorbij – het was heel gezellig en het eten is gelukt. Ik vind dat altijd een heel project: alles organiseren, plannen en dan ook nog op het juiste moment uitvoeren… Daarover heb ik al geschreven bij de blog over ‘jarig zijn‘.
Het is nu oudejaarsdag en dit stemt mij weemoedig. Niet zozeer dat het jaar afloopt, wordt uitgezwaaid en dat ‘we’ nu weer nieuwe perspectieven hopen te gaan zien. Nee het gaat veel meer om de kerstbubbel waar ik me eigenlijk heel erg in thuis voel en me in wil blijven verschuilen.
Lekker vroeg de gordijnen dicht, kerstlichtjes en -kaarsjes aan, een glaasje wijn met iets lekkers en dan de tv. Ik heb The Crown gezien op Netflix en kijk nu nog naar enkele opgenomen series. Verder mijn boek van Griet Op de Beeck (Het beste wat we hebben) en zo nu en dan een onontkoombaar klusje in huis. Dat lezen en lang tv-kijken is voor mij een luxe. Meestal neem ik daar niet de rust voor, wat ik wel doe dat weet ik eigenlijk niet. Boodschapje hier en daar, klusje thuis. Veel achter de pc.. (o.a. aan mijn blogs werken).
De weemoed komt eigenlijk doordat letterlijk en figuurlijk de gordijnen weer open moeten, en de knusse veilige sfeer weer moet worden ontmanteld. Het onderduiken bevalt mij eigenlijk heel goed. Het is vooral het verschil met de mij omringende wereld en de commercieel getinte uitlatingen rondom de ‘feestdagen’ (samen, enz.) die mij pijn doen. Nu met Corona is alles anders maar dat wordt dan ook zo benadrukt: dat ‘anders’ geldt vooral voor mijn buitenwereld. Ik ben in deze periode dank zij corona dit jaar gelegitimeerd (vooral) alleen.
Ik zou mijn gezelligheid wel uitgebreider willen delen dan alleen de highlights tijdens een kerstmaaltijd. Ik vind dat pas meetellen als we samen zijn en met de gordijnen dicht en kaarsjes aan zitten. Niet tijdens een kopje koffie overdag: dan ervaar je die sfeer niet. En het bleef daar met anderen jammer genoeg bij steken.
Meestal gaat het ‘onthechten’ bij mij zo, dat ik begin januari ineens de grote stap neem en de boel inderdaad rigoureus ontmantel onder het motto: nu gaan we weer gewoon doen. Ik doe de kerstspullen weer in de dozen op zolder en ontdoe de kamer weer van frutsels e.d. (afgezien van de normale rommel die ik altijd om me heen heb). En dan moet de vermomming van veiligheid weer worden afgelegd. En gaan we weer bezig met de wereld buiten … Als troost en smeermiddel zet ik Narcissen op tafel (of Tulpen, als het maar voorjaarsbloemen zijn). En kijk vooral ook de Sneeuwklokjes uit de grond, buiten.
Laten we hopen dat het komende jaar weer echt nieuwe perspectieven opent, al is het maar dat we veel van het oude vertrouwde leven kunnen oppakken (maar niet alles hoeven op te pakken).
