Het is de dag van de eerste vaccinatie tegen corona en de hoopgevende uitslag van de senaat in Georgia (USA). Zou je denken dat het nieuwe jaar begint met nieuwe kansen, uitdagingen en met geleidelijke beheersing van de corona … wordt Baloe zo ziek dat ik mij erg ongerust maak. Relatief voordeel is dat hij ermee heeft gewacht tot na de kerstdagen, maar goed: niet eten en drinken, de hele dag liggen slapen en geen behoefte aan mijn schoot. Wel knuffelbaar maar zeer terughoudend. Het verlies van mijn vorige kat, Loesje, ligt mij nog vers in het geheugen: zij vertoonde vergelijkbaar gedrag. Ik een nacht wakker liggen, de volgende ochtend om 8u met de dierenarts bellen en, ja, ik kon direct komen. Toen kon ik hem niet vangen en ook geen hulptroepen bereiken. Door mijn stress werd dat natuurlijk alleen maar moeilijker, zo’n kat voelt dat … shit! Afspraak afgebeld maar gelukkig kon ik later die ochtend ook terecht en mijn buurvrouw bood een extra handje om Baloe in het reismandje te krijgen. Heel vervelend om zo afhankelijk te zijn van een ander. Ik had een afspraak die werd getekend door corona: de dierenarts van dienst wilde geen klantencontact. Tja, dat moest ik respecteren maar het ging me wel aan mijn hart. Moest ik mijn liefje uit handen geven. De assistente was ‘intermediair’ en vertelde dat Baloe koorts had en dat er een ontstekingsremmer is ingespoten en een vitamine. Waar kende ik die Metacam toch van (van Loesje, op t laatst…)? Verder bloed afgenomen.
Die middag thuis wachten op een telefoontje met de uitslagen. Toen ik uiteindelijk rond 16.30 gebeld werd, bleek dat een van de apparaten daar niet goed werkte. Nierfuncties e.d. waren goed! Nu wacht ik nog op de uitslag van de bloedwaarden en de urine die ik vanochtend gebracht heb. Gisteravond was het allemaal nog niet beter, hij had een warm kopje en zocht donkere hoekjes in de kamer; ik bleef dus bezorgd. Vanochtend voor dag & dauw wakker en ik durfde haast niet naar beneden… In tranen was ik toen ik Baloe naar me toe zag lopen en om brokjes vragen! Maar de oude is hij nog steeds niet. Hij zit nu ook weer droevig naar zijn bakje met brokjes te staren… arm beestje. Moeilijk, dat passief afwachten.
Intussen heb ik de dierenarts gesproken: het is een blaasontsteking, ik geef hem nu een combi koortsverlager en ontstekingsremmer en mag hem een paar dagen lekker verwennen met heerlijkheden (zoals kip, koolvis e.d.). Nu smikkelt hij van een blikje krachtvoer om even een opkikker te krijgen. Opgelucht!!
Het verhaal van Baloe is niet het enige dat mij in beslag neemt. En dit verhaal is de tweede link naar de titel van deze blog: een speelse variatie op billenkoek. Ik had mijn antidepressiva (amitriptyline) geleidelijk (onder begeleiding van de huisarts) afgebouwd. Daar ben ik trots op! Voel me stoer. Ik had daarvan al een minimale dosis, maar ik wilde er vanaf. Dat is gebeurd maar nu slaap ik niet meer (of nauwelijks). Vanochtend had ik een telefonische afspraak met de huisarts om een tijdelijk hulpmiddel te krijgen zodat ik zo nu & dan eens een goeie nacht zou maken. Daar was zij niet enthousiast over omdat zo’n slaapmiddel verslavend kan werken (los van de persoon die ze gebruikt). Wat zij ook aangaf is dat ik het oude middel misschien wel moet blijven gebruiken, niet zozeer als antidepressivum maar als als prikkel-demper. Toen ik er destijds mee begon, sliep ik er opvallend lekker op … Mijn slaapproblemen kunnen heel goed samenhangen met mijn autisme… Daar had ik nog niet aan gedacht. Ik was er juist zo trots op dat ik het nu weer ‘zelf’ kon doen, zonder pillen. Ik had van de zomer mijn hormoonremmers ook al afgebouwd. Was dus ‘schoon’… Nu moet ik opnieuw iets accepteren wat ik liever niet had gehad. Komt het autisme toch weer dwingend in beeld: een aanval in de rug. Ik had de illusie dat ik ermee had leren leven… Ik ervaar dit als een hinderlijke nieuwe tegenslag. Maar de huisarts heeft vast gelijk… Er zijn trouwens ongetwijfeld heel veel mensen met autisme die om dezelfde reden slaapmedicatie gebruiken, misschien kan mij dit troosten?
Ik ga toch wel dat slaapmiddel eerst proberen, mag er 10 over een maand gebruiken (zonder amitriptyline) en dan weer terug naar de huisarts. Maar veel vertrouwen heb ik er niet in.
Uit solidariteit met mijn kat heb ik vandaag ook de zelftest voor darmkanker maar uitgevoerd en op de bus gedaan. Nu wachten we samen op onze uitslag (al zal de mijne langer duren…).