Hij was mooi, lief en voor het grootste deel rood, de kater die ik had gevonden op de website van Verhuisdieren.nl. De foto hierboven is afkomstig van pixabay! Na het verlies van Baloe, wilde ik graag een kat die er heel anders uitzag. En die vond ik dus met een pracht kater van 2 jaar … tenminste dat dacht ik.
Wat is er gebeurd, of wat kan ik daarvan maken?
Het gaat zo: via die website kun je aangeven wat voor huisdier je zoekt of aan te bieden hebt. Ik vond deze dus, laat ik hem Cat noemen (tja, privacy). Eerst een uitvoerige mailwisseling gehad met de eigenaar. Ze wilden de adoptie aanvankelijk met spoed regelen, maar toen ik aangaf dat ik in september eerst nog een week met vakantie zou gaan, was het ook goed dat ik hem na die tijd zou halen. Daarna ook nog via de telefoon en toen een afspraak gemaakt voor kennismaking. Op ruim 100km afstand, maar dat had ik er voor over.
Tijdens het bezoek heb ik ook wat achtergrondinformatie gekregen over de thuissituatie (ik treed niet in details, maar deze waren verre van benijdenswaardig…). Op mijn manier heb ik toen al aangegeven dat ik Cat graag wilde adopteren en dat ik hem in het weekend na mijn vakantie kon komen halen. Details over het precieze tijdstip zouden we dan nog wel afspreken. Dat was goed (dacht ik). De eigenaar heeft hem gelijk op ‘gereserveerd’ gezet.
Intussen begon ik mij op het nieuwe huisgenootje te verheugen en er zelfs van te balen dat ik nog zo lang (3 weken) moest wachten. Ik heb de eigenaar gevraagd of ik de foto’s die zij op de website had geplaatst, ook kon krijgen. Die heb ik ontvangen. Ik mocht ook daar in huis een paar foto’s maken. Leuk! De eigenaar heeft het dier ook gelijk van de website gehaald. En ik dit nieuwtje gelijk met mijn vrienden delen….
Tot ik gisterochtend ineens een mail van de eigenaar kreeg met de mededeling dat ze er toch spoed achter wilde zetten omdat het dier, volgens de dierenarts die ze die ochtend had bezocht, teveel stress in de thuissituatie kreeg. Zij suggereerde dat ik Cat tijdens mijn vakantieweek best ergens kon laten logeren (dat was hij vroeger wel gewend) of iemand op hem laten passen. Ik wil zo niet met een nieuwe kat omgaan: eentje die dan net 3 weken bij mij is alweer alleen laten. Dus dat heb ik geschreven, met het voorstel er die avond over te bellen. Daarop kreeg ik geen reactie, maar ik zag wel dat Cat weer op de website was geplaatst, nog wel met reservering. Toen begon het bij mij pas echt te broeien: wat is dit? Waarom reageert zij niet op mijn mail?
Ik natuurlijk wel ’s avonds gebeld, want ik bespreek dergelijke dingen toch liever via de telefoon en ik dacht dat er toch nog wel een oplossing gevonden zou kunnen worden.
Toen kreeg ik een antwoordapparaat. Daardoor schoot ik uit mijn slof en heb aangegeven dat ik mij door hen belazerd voelde. Daarmee heb ik de deur eigenlijk al in het slot gegooid, maar ik voelde me wel heel erg gepiepeld.
Later heb ik nog even op de website gekeken en daar stond Cat nog op en daar heb ik aangegeven dat ik geen contact met de eigenaar kon krijgen maar ook hoe ik mij door de gebeurtenissen voelde: teleurgesteld en belazerd. Dat bericht heb ik in afschrift naar de eigenaar gestuurd want ik ben voor openheid.
Daarna heeft de eigenaar dezelfde avond nog de reservering verwijderd met als argument dat ik de kat eerst wel wilde hebben, toen met mijn vakantie op de proppen kwam en geen datum wilde noemen waarop ik hem wilde halen. Aperte leugens! En als ik ergens niet tegen kan, is het dat iemand over mij liegt en mij daardoor in een kwaad daglicht zet.
Na dit tamelijk feitelijke relaas wil ik ook nog kwijt wat het met mij doet. Ik ben heel boos, teleurgesteld en verdrietig. Hiermee worden ook oude wonden opengehaald: ik kan het niet hebben als ik niet op mijn intenties word geloofd. Dat gebeurde vroeger ook vaak. Natuurlijk kan het zijn dat ik onduidelijk was. Dat overkomt mij (en anderen met mij) wel vaker: ik denk iets gezegd te hebben terwijl ik dat wel heb gedacht. Ik sla wel eens vaker tussenstappen over in mijn communicatie. Typisch (mijn?) autisme.
Ik ben ook vreselijk teleurgesteld. Ik verheugde mij op deze kat. Had er al hele fantasieën over.
Vanochtend kreeg ik toch nog een mail van de eigenaar, in reactie op mijn bericht aan de kattenwebsite. Daarin schreef ze waardoor ze de telefoon niet had gehoord (kan gebeuren) maar ook dat ik onduidelijk bleef over mijn beslissing om de kat wel of niet te willen adopteren. Dat klopt niet. Ze schreef ook dat ik geen datum wilde noemen. Klopt ook niet. Het is zo frustrerend om daar geen enkele grip op te kunnen krijgen: ik ben zo betrouwbaar als de bank van Engeland. Een knauw in mijn zelfvertrouwen… terwijl ik rationeel weet dat ik naar beste geweten heb gehandeld en dat ik (vrijwel) alles bij die mensen moet laten.
Ik was net zo lekker bezig met het oppakken van mezelf. Had zelfs, dank zij een presentatie over autisme en relaties (Peter, bedankt!!), een copingstrategie gevonden om erachter te komen wat ik wil: nl. door mezelf – via een rationeel gekleurde omweg – af te vragen wat goed voor mij is: een aanrader! Het helpt. Zo heb ik toch nog aan die eigenaar geschreven dat het heel jammer is van al die misverstanden (lekker neutraal), maar dat ik de leugens die zij op de website over mij heeft geplaatst, onverteerbaar vind. Zo heb ik toch nog het laatste woord 😉 en ik voel me er goed bij.
Nu ik dit van me af heb geschreven, kan ik weer vooruit denken. Er komen wel weer nieuwe katten in beeld (ik kreeg vanochtend zelfs weer een match met deze Cat!).