In mijn eerdere blogs probeerde ik ervaringen met het laat leren leven met autisme te delen en er zelf ook beter van te worden. Het schrijven van blogs werd eigenlijk elke keer ingegeven doordat ik een warboel aan emoties, gebeurtenissen en ervaringen wilde ontwarren. Door een blog te schrijven, lukte mij dat meestal wel. En uit reacties die ik kreeg, vonden veel lezers daarin herkenning en steun. En daar doe ik het ook voor.
Maar nu ben ik gaan zitten om jullie uit te leggen dat ik eigenlijk veel meer bezig ben om met mezelf te leren leven. De laatste maanden steekt het gevoel als mens mislukt te zijn weer de kop op. Veel, heel veel mensen uit mijn omgeving doen hun uiterste best om mij ervan te overtuigen dat ik een mooi en goed mens ben, dat ik veel voor anderen, en daarbinnen de autismegemeenschap, over heb en doe. Wat wil ik nog meer horen? Ik word gezien als warm en betrokken, als ‘dienstbaar’ en zo nog meer.
Maar ik vind mezelf niks waard. Als mens, als individu. Als ik die dingen voor ‘de ander’ niet doe, dan ben ik nergens meer. Het is mijn zingeving, een overlevingsstrategie kun je zeggen. Als er op dat punt niets te doen is, val ik in een gat. En dat elke keer opnieuw, dat is toch tragisch? Hoe kom ik daar toch vanaf…
Deze gedachten zijn allemaal in gang gezet (of ben ik me opnieuw bewust geworden) nadat ik voor een presentatie heb nagedacht over camoufleren. Over dat ik dat vrijwel continu doe. Nu ben ik bijvoorbeeld in een heel sombere stemming, maar ik vertel dat aan niemand. Want ik voel me daar dan ook nog schuldig over. Als ik al wat vertel, dan doe ik dat via een heel voorzichtige omweg en stevig verpakt in de mededeling dat ik nu geconfronteerd word met levensfaseproblematiek. Na het overlijden van mijn zus is dat wel weer in de versnelling geraakt. Dat mag dus, en het klopt helemaal, ik ben erg bezig met mijn leeftijd, met illusies die ik op moet geven of herzien. Met acceptatie of berusting. Met … tja, wat nog meer?
Deze week werd dit alles nog eens extra onderstreept door enkele gebeurtenissen die mij confronteerden met het feit dat ik ‘er buiten sta’. Het waardeloze van een openbare blog is dat ik niet concreet kan worden, want dat vind ik tegenover betrokkenen niet goed, die worden dan herkenbaar. Maar het ‘model’ dat ik ervaar is samen te vatten in dat de ander mij niet laat zien dat ik belangrijk voor hem/haar ben, dat ik nodig ben, dat ik de moeite waard ben om persoonlijke gebeurtenissen mee te delen of om uit te nodigen voor festiviteiten waar vrienden welkom zijn (maar waar ik in bepaalde gevallen niet bij hoor). En zelf vind ik dat ik veel te bieden heb als ik me bij die ander vertrouwd, veilig en geaccepteerd voel. Ik ben integer, zorgvuldig en attent. Probeer me in de ander in te leven (zoals ieder mens, kan ik me daarin uiteraard wel eens vergissen; ga ik soms te ver?).
Waar kan ik dat dan kwijt? Terug naar de ‘basics’: de verbondenheid met mezelf zien terug te vinden. Weer zegeltjes gaan plakken (Nico met zijn CGT-aanpak)? Ik probeer het, maar het is verdraaid moeilijk nu.
Ik word er heel somber van als mijn kwaliteiten, nl. mijn warme betrokkenheid en (actieve) belangstelling, niet worden waargenomen, niet welkom zijn en dat die vervolgens worden genegeerd. Ik vind dat zo ongelofelijk frustrerend en kwetsend! Zijn dat dan de verkeerde mensen voor mij? Of is mijn zelfbeeld totaal verstoord? Ik heb het dan wel over mensen die ik als mijn ‘vrienden’ zie. Ik ben daarmee helemaal niet opdringerig, zelfs passief. Maar ik heb wel verwachtingen van de reactie van anderen (of behoefte aan erkenning, dat ze mij als zodanig ook zien). En dat mag weer niet.
Dat hoor ik overal: ik verwacht teveel. Maar is het dan zo gek dat ik heel graag dat kwijt wil en laten zien waarin ik wel tevreden ben met mezelf? En dat ik daar ook zelf behoefte aan heb om zoiets te ontvangen?
Als ik daar afstand van neem, blijft er niets meer over. Dan blijf ik alleen met mezelf en van mezelf word ik niet blij. Ik ben zo bang dat ik dat niet (meer) kan veranderen… ik ben egocentrisch, dat weet ik. Maar ik wil alles zo graag snappen, begrijp je? Ik merk dat ik meer dingen vergeet dan vroeger, maar heb het ook zo druk met mezelf (tja, dat is niet goed, I know …). Maar de laatste weken zit ik echt in de put, en dat ondanks de slaappillen die ik gebruik (die ook als stemmingsverbeteraar zouden moeten werken). Ik heb nu ook al enkele nachten als vanouds (voordat ik die pillen gebruikte) heel slecht geslapen.
Het spijt me, lieve lezers, op dit moment kan ik geen afsluitend zinnetje vinden waarin ik mijn positieve houding toon (tja, dat was vaak camouflage, denk ik nu). Vanwege de sombere toonzetting van deze blog, heb ik hem even vastgehouden.
Na een nachtje slapen heb ik mezelf gelukkig weer bij mijn lurven gepakt: elke dag probeer ik enkele momenten te zoeken waarop ik mezelf met een zegeltje beloon. Ik zal het toch zelf moeten doen … ook dáár kan ik voldoening uithalen. Bij het overlijden van mijn zus heb ik een persoonlijk woord gesproken, en dat ging over een sleutel. Ik moet die sleutel bij mezelf zoeken en zien te vinden want ik bezit de code van het slot waarin die past … Nu ik die erg persoonlijke tekst opnieuw lees (deze is niet voor publicatie), raak ik ontroerd door mijn eigen inzichten. Pff…!
Dat nachtje slapen lukte weer, ik denk door deze blog (het uitschrijven werkt bij mij altijd goed).