In deze blog beschrijf ik veranderingen in mijn ‘rol’ binnen mijn familie en de rust die ik blijk te kunnen halen uit het meenemen van een pakketje kracht en zelfvertrouwen. Ik heb ontdekt dat het kwetsbare ‘zelf’ dat ik liever verborgen houd, de juiste aandacht en koestering verdient om het beeld van wie ik wil zijn juist te voeden. Ik heb het dan over Mikkiko (het pseudoniem van waaruit ik mijn onzekerheden, kwetsbaarheden en angsten met de buitenwereld deel) en Annemiek (een vrouw met eigenaardigheden maar ook mooie kanten, net als andere mensen 😉). Daarvoor was wel nodig dat we afscheid moesten nemen van onze zwager. En moest ik zelf midden 70 worden …
Dat gebeurde gisteren (18 mei ’24). Sinds het overlijden van zijn vrouw, mijn zus, viel voor hem de zin van zijn leven ook weg. Hij had het heel zwaar, was 94, wilde niet verder en ging bovendien mentaal snel achteruit. En daar is, gelukkig voor hem, naar geluisterd en hij is vol overgave uit de tijd gegaan.
Familie
Ik zag erg op tegen deze nieuwe confrontatie met mijn familie. Zoals uit eerdere blogs ook blijkt, waren de verhoudingen gecompliceerd en deze werden tussen mijn broer en mij na het overlijden van mijn zus alleen maar scherper gesteld. Hij maakte mij – eigenlijk al tijdens de ziekte van onze zus – duidelijk dat ik voor hem weinig betekende en zeker niet de status van ‘vertrouweling’ of zelfs welkome gast op bijvoorbeeld verjaardagen verdiende (dat was al veel eerder gebleken, maar eerder niet in volle omvang tot mij doorgedrongen). Dat was hard en confronterend. Ik zocht bij hem iets dat hij mij niet wilde of kon bieden: namelijk een warme betrokkenheid op elkaar. Toen ook nog werd blootgelegd dat en waarom zijn echtgenote en ik elkaar niet liggen, bleef er niet veel meer van over dan een koud en zakelijk contact. Ik moest mij er ongelofelijk toe zetten om mijn verwachtingen ‘grimmig en teleurgesteld’ bij te stellen, en daar ben ik niet goed in. Maar toch moesten we nog één keer gezamenlijk deelnemen aan een intiem samenzijn van de familie. Over het wel en wee van mijn zwager (en eerder onze zus) en vooral onze beleving daarvan hebben wij onderling nooit gesproken; zo wilde mijn broer dat.
Pakketje kracht en vertrouwen
Ik heb daar voor mezelf een oplossing voor gevonden, namelijk door het willen houden van een toespraak voor mijn zwager. Ik weet dat ik dat redelijk kan en wilde een stukje zekerheid en vertrouwen in mezelf daar naartoe meenemen. Maar dan was er nog mijn houding te opzichte van mijn broer en zijn vrouw. Het was bizar maar daarbij werd ik geholpen door een trieste ontwikkeling bij mijn neef en zijn vrouw (dat is de zoon van mijn zus en zwager). Ik hoorde deze ‘heet van de naald’ en ik vond dat ik deze informatie met mijn broer moest delen. Hoewel we elkaar dus verder nooit meer spreken heb ik hem erover opgebeld. Dat klaarde de lucht een beetje of, liever gezegd, de spanning was voor mij gebroken.
Waarom dit hele verhaal?
Ik heb me gerealiseerd dat camoufleren een kracht kan zijn, een positieve coping-strategie om met ingewikkelde situaties om te gaan. Ik had een pakketje kracht onder mijn arm (toespraak) en ik had wat ijs gebroken door mijn broer op te bellen.
Daarbij heb ik me óók gerealiseerd dat dit camouflagepak mij goed past: dat is (óók) Annemiek. Ik voelde mij goed tijdens de bijeenkomst en sterker nog, ik voelde me er bij horen. Ondanks de uiterst droevige context ervaarde ik met mijn neef en de ‘kinderen’ (ook al rond de 35!) eigenlijk een emotionele band en voelde me erg op mijn gemak en zelfs zo vrij dat ik ook even kon knuffelen met een baby van bijna 1 jaar. Ik voelde me mezelf en sterk. Dat is een voor mij nieuwe, maar ik weet ook: ‘flinterdunne’ ervaring. Meestal zwakken dergelijke belevingen van verbinding bij mij weer af als er tijd en afstand overheen gaan. Dat is een stukje autisme…
Omschakeling van kwetsbaar en krampachtig verborgen naar kracht in camouflagepak
Het contrast met twee dagen eerder was bizar groot. Ik moest zien te overleven in twee dagen met uitersten: de ene dag gaf ik een presentatie over autisme en mijn verhaal daarbij. Ik moest verbinding voelen met mijn kwetsbare en doorgaans verstopte ik. En twee dagen later moest ik juist mijn camouflagepak aantrekken. En soms is camoufleren juist een krachtige overlevingsstrategie en ben ik nog steeds mezelf!
Loslaten
Na deze dag en het afscheid van mijn zwager kan ik ook de relatie met mijn broer en schoonzus los laten. Ik wil het contact niet verbreken, zo ver wil ik niet gaan, maar de verwachtingen en behoeften loslaten. Er zit niet meer in en we hoeven nu niets meer met of van elkaar. Dat geeft (op dit moment tenminste) heel veel rust.
Vriendinnen: Mikkiko en Annemiek
Zonet zat ik het geheel nog eens te overzien en ben tot het inzicht gekomen dat beide varianten van mij heel goed naast elkaar kunnen leven. Ik wil eigenlijk verder gaan: ze kunnen elkaar versterken, aanvullen maar ook verzorgen. En nu sluit ik aan bij een blog die ik naar aanleiding van de verschijning van het boek ‘Life hacks voor vrouwen met autisme‘ heb geschreven waarin Mikkiko en Annemiek elkaar interviewen.
Rolverdeling en symboliek
Nu krijg ik de rolverdeling tussen beiden weer een beetje scherper: Mikkiko is mijn kwetsbare en misschien ook wel veel aandacht verdienende ik. Annemiek is wie ik eigenlijk ben en wil zijn, met krachtige eigenschappen, eigenaardigheden maar ook de wil om verder te komen en mezelf gelukkig te zien. Annemiek moet Mikkiko gewoon een beetje koesteren en verwennen. Dat mag best. Samen kunnen ze nog grote vriendinnen worden. We doen ons best!
Ik ga eens nadenken over hoe ik deze vriendschap wat concreter vorm kan geven door mezelf iets te geven dat ik vast kan houden, verwennen en kan koesteren. Ik weet nog niet wat dat wordt, maar ik wil graag dat het iets tastbaars wordt dat ik overal kan meenemen en naar behoefte kan oppakken. In elk geval hecht ik erg aan het symbool dat al standaard op mijn websitepagina’s staat. Boven deze blog heb ik alvast een bijpassende foto gekozen waarmee ik dit nieuwe inzicht – vooruitlopend op meer – alvast probeer te verbeelden: bloeiende rozen.
Toelichting op de foto: je ziet bloeiende rozen uit mijn eigen tuin. Het is geen gepolijste foto: je ziet een touwtje om takken op zijn plek te houden, je ziet een tuinslang om ze zo nu & dan water te geven, je ziet ook doornen die horen bij rozen en tenslotte zie je (veel) knoppen die nog gaan bloeien. Maar ook rozen kennen hun seizoenen …
Maar die rozen kan ik niet bij me houden. Wie weet, vertel ik later nog wel eens wat ik nog meer heb gevonden 💙.