Omslagpunt
Ik weet sinds mijn 60e dat ik Asperger heb. Daarvóór bleef ik maar hangen in een vicieuze cirkel van angst, droefenis en het idee mislukt te zijn. Totdat mijn oudste zus (orthopedagoog/gz-psycholoog en destijds werkzaam bij een REC, cluster 3 en 4), na weer eens een fout gelopen feestje in de familie, autisme ter sprake bracht. Mee geweest naar congres waar o.a. een ervaringsdeskundige sprak. De herkenning was zeer groot. Daarna contact gezocht met mw. Ina Van Berckelaer in Leiden. Zucht van verlichting, ik fietste fluitend terug naar huis: zij begreep mij en raadde mij aan om me naar het Centrum Autisme te laten verwijzen. Dat is uiteindelijk gebeurd via mijn huisarts. Ik heb daarvoor zelf de verwijsbrief opgesteld. Mijn huisarts geloofde namelijk niet in mijn autisme omdat ik toch zo’n leuk, humoristisch mens met vlotte babbel was. Ik was niet in staat om een en ander in een gesprek aan hem over te brengen. Iets wat ik overigens vaak bij ‘de ander’ ervaar: ik kan ‘het’ vaak niet kwijt en loop dan enigszins gedesillusioneerd de deur weer uit. Met de overtuiging dat ik een zeur gevonden en wéér niet begrepen werd.
De diagnose
De diagnose was eerst een ontroerende bevestiging van mijn onschuld. Ik raakte ontroerd doordat er een antwoord, een verklaring was voor mijn ‘mislukkingen’. De angst, waardoor ik tot die tijd ’s nachts vaak gillend wakker werd, verdween. Aan de andere kant was het natuurlijk een vonnis, het gaat nooit over. Ik moet het accepteren.
…en daarna Nu, enkele jaren later heb ik veel geleerd over wat er in mijn leven samengaat met de kern van mijn autisme. Aan de andere kant zijn er ook secundaire problemen aan mijn autisme toe te schrijven. Zo heb ik nooit een krachtig zelfrespect ontwikkeld. Mijn problemen en diepere belevingen worden nogal eens weggewuifd en niet begrepen. Ik neem ze dus vaak ‘ongeopend’ in de verpakking weer mee naar huis. Ik zoek nog steeds veel bevestiging bij anderen. Als deze niet gegeven wordt, word ik heel onzeker. Het gevaar van somberheid over mezelf blijft op de loer liggen. Ik heb kennelijk een hernia nodig om me lekker in mijn vel te voelen.