Eerdere hulpverlening:
Zo zou ik hele dagen kunnen vullen met allerlei voorbeelden van situaties, waarin ik mij ongelukkig en eenzaam voelde. Heb dan ook veel professionele hulp gezocht om een antwoord op mijn vele vragen te kunnen vinden. Las ook het liefst boeken die over het leven en relaties gingen. Heb zelfs psychologie als vak gekozen. Daar vond ik soms een antwoord maar de geldigheidsduur ervan was kort. Daarnaast filosofeerde ik wat af over de zin van het – lees: mijn – leven …. mijn pc staat vol met allerlei teksten…, en daarbij flink lopen ‘shoppen’ langs verschillende hulpverleners:
- Als puber: individuele gesprekstherapie voor behandeling van nachtmerries (wekelijks gedurende 2 jaar)
- Als jong volwassene: individuele gedragstherapie (wekelijks gedurende een jaar)
- Groepstherapie (wekelijks gedurende een jaar)
- Klassieke psychoanalyse (5x per week gedurende 6 jaar)
- Gesprekken bij een eerste lijnspsycholoog (paar keer, hielp niet)
- Antidepressiva (twee episoden, de laatste t/m nu). De huidige episode is ingezet aan het begin van een lange wachttijd voor therapie nadat ik de diagnose had gekregen.