Hoe heb je de diagnose ervaren?
Ik heb heel vaak hulp gezocht bij de GGZ. Ik benadruk dit nogmaals omdat deze historie belangrijk is in relatie tot de beleving van mijn diagnose.
Mijn eerdere vruchteloze investering (in heel veel opzichten) in mijn wel en wee, maakten dat het dilemma ‘wil ik horen dat ik wel of juist géén autisme’, al snel doorsloeg naar liever een levenslang lot dan nog niet weten wat er aan mij schort.
Het horen van de diagnose was een ontroerende bevestiging van mijn onschuld. Er kwam ineens een gevoel over me dat ik het beste kan beschrijven als opluchting, ik ben niet schuldig het is geen onwil!
Dat de diagnose ook betekende dat ik enkele illusies moest laten varen, drong pas later tot mij door. Ik heb het dan over het besef dat ik moet accepteren dat mijn sociale antennes niet goed functioneren, dat ik moet aanvaarden dat non-verbaal gedrag bij intieme relaties voor mij een struikelblok zal blijven. En dat de compensatie van dergelijke situaties door verbale scherpslijterij in mijn nadeel zal uitpakken.
Vanaf dat moment begon mijn speurtocht naar wèl geaccepteerde ‘copingstrategieën‘. Maar daarvoor moest ik eerst mijn autisme leren accepteren als onderdeel van mijzelf.