Net op de dag dat mijn ‘coming out’ ook via de sociale media van zowel NVA als Geef me de 5 werd gepubliceerd, is mijn lieve huisgenootje Loesje uit de tijd gegaan.
Ze was al langer ziek, maar dat het zó ernstig was, had niemand in de gaten. De laatste dagen ging het eten moeilijker en toen ook het drinken stopte en ze heel droevig in een hoekje van de tuin bleef liggen, zijn we naar de dierenarts gegaan. Daar moest ik al snel de beslissing nemen om haar te laten inslapen.
Ze was zo’n 10 jaar mijn grijze huisgenootje. Lastig beestje soms, dat wel, maar ze was heel erg op mij gericht. Altijd als ik in de tuin bezig was, kwam ze bij mij rondscharrelen. Maar als iemand anders haar onverwacht wilde aaien, dan kon hij/zij een snauw verwachten…
Ze was mijn trouwe agendabewaarder, die ’s avonds als ik met een boek of mijn blik op de tv op de bank zat, tegen me aan kwam liggen. Een lekkere zachte grijze bontjas en troost bij sombere momenten.
Ik heb geen spijt van mijn beslissing, maar ik voel me er toch heel schuldig over: wie ben ik – groot mens – dat ik over het leven van een klein hulpeloos dier mag beslissen. Haar nierfalen was heel ernstig, de waarden extreem hoog, maar toch. Rare overwegingen zijn het: ze had nog maar een paar dagen te gaan volgens de dierenarts. Ze kon haar nog even ‘oppimpen’ met een infuus en pilletjes om de misselijkheid af te remmen, maar meer dan enkele dagen zouden we daarmee niet winnen. In die dagen zouden Loes en ik continu op elkaar gericht en angstig zijn wanneer ze zou gaan hemelen. Een wat is dan ‘winst’? Vooral voor mij bedoeld om aan het idee te wennen, zei de dierenarts, maar dat was voor mij niet belangrijk.
Vanochtend dus, na een droevige nacht en een brak gevoel, de kamer binnenkomen en de traditionele ochtendgroet missen. Wennen.
‘Coming out’ gaat soms samen met ‘going out’ ….