Dacht ik een heel eind te zijn met het begrip en de acceptatie van mijn autistische valkuilen … de eerlijkheid gebiedt dat ik er weer helemaal in werd ondergedompeld. Haast traumatische herinneringen uit mijn jeugd, uit de tijd dat mijn autisme nog verstopt zat, kwamen indringend binnen. Dat zijn nare herinneringen aan bijvoorbeeld werkweken van de kweekschool, waar we zogenaamd creatief moesten zijn en samen gezellige avonden doorbrengen met toneel en rollenspel.
Dat ik nog zo heftig zou reageren, had ik niet verwacht. Ik had trouwens op geen enkele manier nog stilgestaan bij de manier waarop ik mij totaal verloren en eenzaam kon voelen tijdens een uitje dat als gezellig was ingezet.
Waar gaat het om? Ik doe vrijwilligerswerk dat vanwege corona nu vooral digitaal plaatsvindt. Dat vind ik geen enkel probleem, al heb ik zo nu en dan wel behoefte aan een tweegesprek met een van mijn collega’s. Gisteravond had men vanuit de organisatie waar ik werk, bedacht dat een digitaal uitje in de vorm van samen creatief bezig-zijn een leuk plan zou zijn. Ik, die altijd overal bij wil zijn, heb daar direct voor ingetekend. Waar ik niet op gerekend had, was dat we iets moesten schilderen volgens een zeer gestructureerd voorbeeld. Ook was mij op voorhand niet duidelijk wat ik precies kon verwachten. Dom van me, maar ik heb er ook niet echt moeite voor gedaan om me daar iets concreets bij voor te stellen.
Toen de ‘mini cursus’ begon werd mij al direct duidelijk dat mijn gezelschap tamelijk ervaren is met wat er bij het maken van een acrylwerk komt kijken: ik had een schaaltje met water nodig, oja ook nog veel ruimte op mijn bureau, en allemachtig: ook een bordje om de verf op te doen zodat ik vanaf dat bord met een kwast een linkje verf kon aanstippen. Al dan niet met water. Ik ervaarde al snel een haast onoverbrugbare achterstand omdat ik zo klunzig bezig was.
De instructies voor wat we moesten doen, kwam van een docente die een video had gemaakt. Stap voor stap moesten we iets maken naar het voorbeeld dat zij al bij zich had. Eerst de opzet van een skyline. Een aantal gebouwen van verschillende hoogte en breedte die bovendien gedeeltelijk achterelkaar staan. Met ervoor een brede waterpartij waarin later de gebouwen moesten worden weerspiegeld. Ik heb erg veel moeite met het natekenen van dergelijke vormen en was dus al vrij snel een van de beoogde gebouwen kwijt. Ik had dat niet geschilderd. Waar ik moeite mee heb is te kijken naar het voorbeeld, dat onthouden en weergeven op mijn eigen canvas. Met zoiets ga ik altijd de mist in.
Vervolgens moesten we volgens specifiekere instructies ook kleuren mengen. Het bleek handig om dat op de rand van dat bordje te doen, maar ik had het al middenin gedaan. Oeps, wat een zootje. Er kwamen vlekken op mijn bureau … was dat erg? En, omdat de juf gewoon verder ging met haar uitleg, raakte ik hoe langer hoe meer achterop. En ik zag de anderen zo lekker bezig …
Gelukkig ben ik daar betrokken als redacteur van een nieuwsbrief en een van de deelnemers herinnerde mij eraan dat ik een stukje over deze meeting zou schrijven. Was ook zo! Dus greep ik mijn kans om aan te geven dat ik dan wel foto’s zou maken. Van het scherm, dus altijd vertekend .. maar goed.
Tussendoor werd er, heel soms, ook wat gepraat maar meestal was iedereen stil aan het werk. Maar als er gepraat werd, kon (of wilde) ik niet aanhaken omdat het meestal ging over hoe ver men was met het werk of ook wel over onderwerpen die men van elkaar wist (over een kind, of activiteit). Ook daar viel ik buiten want mijn onderwerpen zijn de hunne niet. Dat heb en had ik al mijn leven lang. Echt een autismeding. En als ik al iets inbracht was dat met een stemhoogte die ik van mezelf ken in situaties waarin ik mij erg ongemakkelijk voel: hoog en schel. En niet vriendelijk … Dat helpt dus ook niet echt. Ik heb daar zelf last van, een ander hoort dat misschien niet eens?
In dergelijke situaties kom ik in een foute spiraal: ik ben slecht in fröbelen, ben slecht in natekenen van figuren (zeker als ze op een afstand staan), ik voel me niet thuis in bepaalde sociale situaties en val door de (= mijn) mand als ik het gevoel heb dat ik de enige ben die er last van heeft.
Aan het eind hebben alle deelnemers hun product laten zien en ik had gelukkig de smoes van mijn telefoon waarmee ik foto’s zou maken. Maar alles wat ik deed en niet deed, gebeurde onder een enorme stress. Zo erg zelfs, dat ik even niet meer wist hoe ik een van de foto’s op Instagram moest zetten. Ja, ik val dan helemaal in het slot.
Ik voelde me ook heel erg klein en kwetsbaar en vind het eigenlijk heel naar dat niemand dat ziet of, liever nog, begrijpt. Heb er de rest van de avond best last van gehad en vandaag moest ik mij weer opladen voor een activiteit voor dezelfde club. Wel met iemand die er gister niet bij was.
Pas nu ik het gebeuren heb uitgeschreven ervaar ik een soort rust. Mijn wattenbollen hoofd, dat ik de hele dag had alsof ik gisteravond een fles wijn achterover had geslagen, verdwijnt heel langzaam.
Tijd voor een glaasje wijn!