Ja, echt, ik heb inderdaad een nieuwe bril, maar deze titel staat ook symbool voor een nieuwe blik!
Er verandert veel in mijn leven en in mijzelf. Heel graag maak ik jullie deelgenoot van perspectieven die er waren, maar die ik eerder nog niet kon hanteren. Een soort cyclisch proces. Zo zie je maar: je moet er domweg ‘rijp’ voor zijn onder het motto ‘je ziet het pas als je het doorhebt’.
Laat leren leven met ….
Nadat ik mijn vorige blog over seksualiteit en intimiteit had gepubliceerd, ervaarde ik een enorme opluchting en tevredenheid. Eindelijk snapte ik een heel belangrijk stuk van mezelf. Nu kan ik eraan beginnen om de struikelblokken in mijn liefdesleven te erkennen en te accepteren. En dat is niet alles. Ik ben gestopt als voorzitter van de Expertgroep Autisme en Vrouwen (EVA) van de NVA. Het nemen van die beslissing – waar ik wel heel veel moeite mee had, maar waarmee ik wél voor mezelf koos (ik vertel daar op een ander moment wel meer over) – gaf óók heel veel lucht . Eerder schreef ik al over mijn nieuwe inzichten met betrekking tot de familierelaties uit mijn jeugd (en nu). Geen gemakkelijke inzichten, maar erkenning en acceptatie staan ook hierbij voor de deur.
Verder heb ik enkele gesprekken gehad met een coach (zie verderop), die mij handvatten bood om uit mijn welbekende spiralen van inadequate overtuigingen te laten klimmen!
Kortom: een nieuwe blik!
Door oude en nieuwe inzichten en overtuigingen opnieuw te ervaren maar er anders naar te leren kijken, kom ik pas echt tot innerlijke ontplooiing. Nico leerde mij al: alleen door ze te kennen, ze te herkennen en te erkennen kan ik verder komen. Acceptatie en/of coping komen pas daarna aan de beurt. Deze gaan allemaal over het me bewust worden van enkele ‘negatieve’ overtuigingen waarmee ik mezelf op de rem liet doormodderen en waar ik mezelf geen dienst mee bewijs. Ze gaan over het toetsen van de geldigheid van die overtuigingen en tenslotte over het doorzien van de onhoudbaarheid ervan.
Goed.
In enkele gesprekken met een coach, van wie ik tijdens mijn vrijwilligerswerk bijstand heb ontvangen, heb ik een weg gevonden waarlangs ik mij verder kan ontplooien als authentiek individu. Dat ging in stappen die elk weer via een bepaald model werden uitgepeld. Achterliggende idee is dat ik beperkt word (mezelf beperk) door ‘een struik aan inadequate overtuigingen‘ (term van Marieke Bult, mijn coach) waarvan ik eerst de stam moest leren doorgronden.
Ik voel mij vanaf mijn jeugd vaak niet gezien, gehoord of begrepen. ‘Ze’ zien mijn intenties niet of willen ze niet zien. Heb ik de erkenning van anderen eigenlijk wel nodig? Ben ik zonder die erkenning niets waard? Dergelijke overtuigingen vormen a.h.w. de blauwdruk van wie/wat je bent en hoe je jezelf verhoudt tot de wereld om je heen.
Centrale vraag: “doe ik er net zoveel toe als anderen?”, word ik wel gezien? Ik leef met de overtuiging dat ik er niet zoveel toe doe als anderen; moet daar iets speciaals tegenover zetten om dat gevoel te ontlopen. Dat is mijn ‘overlevingsstrategie’, die natuurlijk niet tot een bevredigend resultaat leidt. Ik vond dus dat ik moest bewijzen dat ik ertoe deed maar dat is onbegonnen werk en put je uit; dat is ontgoochelend. Maar: wat is hierbij de waarheid?
Ik was ervan overtuigd dat ik schuldig was als ik iets niet goed deed. Mijn fouten zijn verwijtbaar, dacht ik. En daardoor verwachtte ik ook dat anderen mij mijn fouten zouden verwijten. Altijd. Dus wees ik mijzelf daarom af, met een negatief zelfbeeld tot gevolg.
Deze overtuiging heb ik getoetst door me af te vragen of dat voor anderen ook gold. Nee, dus. En of ik me er een voorstelling van kan maken hoe het zou voelen als ik die overtuiging NIET zou hebben? Dat was een moeilijke opgave, maar voorzichtig te doen.
Vraag is: laat ik mijn gedragsintenties dan wel duidelijk genoeg zien? Moet ik deze niet harder laten doorklinken in mijn communicatie.? Moet ik niet aanvaarden dat anderen mij niet altijd begrijpen en dat ik ondanks dat toch onschuldig blijf? Dat anderen soms gewoon niet bij machte zijn om begrip te tonen (of te hebben) en daarbij hun eigen kwetsbaarheden te laten zien? Dat laatste staat los van mijn aandeel hierin.
Ik vind de belangrijkste sleutel in het begrip ‘intentie’, samen met de veronderstelde relatie tussen niet perfect-zijn en schuld, een heel waardevolle. Als ik het toch goed bedoel, dan is een foutje toch geen ramp waarop ik moet worden afgerekend (niet door anderen en niet door mezelf)?
Die heb ik al enkele keren van stal gehaald. Door deze invalshoeken toe te passen ervaar ik veel rust en kan het gebeurde van mij afzetten. En dat in heel veel situaties.
Dit zijn allemaal hele grote stappen in de goede richting! Ik word er blij van, wetende dat ik altijd heel alert zal moeten blijven op mijn diep ingesleten overtuigingen met betrekking tot onvolkomenheden en intenties. Onvolkomenheden en rafelrandjes zullen er altijd blijven, die moet ik dus onder ogen zien en van mezelf accepteren. Ik doe immers mijn best?
Alleen door geregelde training en bewustwording (dagelijks momentjes voor zelfreflectie inbouwen …) kan ik ze misschien wat laten slijten?
Ik voel – ook nog nu het een dag later is – dat het diploma ‘laat leren leven met autisme‘ in beeld komt 💙💙.
Als dat zover is, rond ik misschien ook deze website af en verwerk ik het hele verhaal wel eens tot een boek, maar daar zijn er al zoveel van, dus ik weet dat nog niet.