Presentatie voor RIAN-Zuid-Holland Noord op 26 september 2012
Deze voordracht werd ondersteund met een powerpointpresentatie.
Goedemiddag allemaal. Dank voor uw uitnodiging om hier mijn verhaal te mogen doen. U heeft mij gevraagd om als ervaringsdeskundige te komen spreken. Ik zal u dan ook trakteren op een ruime greep uit mijn ervaringen als bewust maar ook niet-bewust autist.
U ziet hier een foto die ik in het kader van mijn therapie bij het Centrum Autisme in Leiden heb gemaakt om mijn autisme in beeld te brengen. Ik had erover geklaagd dat ik het maar niet voor elkaar kreeg om mijn autisme aan anderen uit te leggen. De foto toont het uitzicht op een plek aan de andere kant van de brug. Ik sta onder de brug als het ware in een tunnel. Deze bijdrage gaat over mijn behoefte om verbinding te krijgen met het leven aan de overkant. Vandaar de titel van mijn presentatie.
Ik ben 67 jaar, heb geen kinderen en woon samen met mijn poes. Thuis was ik de jongste van 4 kinderen. Mijn zus is de oudste, daarna twee broers.
Na ULO en Kweekschool voor Onderwijzers ben ik Psychologie gaan studeren. Daarna heb ik op verschillende plekken gewerkt als sociaalwetenschappelijk onderzoeker, waarvan de laatste 20 jaar tot mijn pensioen bij de overheid als methodologisch adviseur.
Ik heb veel behoefte aan contact; ken dan ook veel mensen (oude vrienden, al vanaf mijn middelbare schooltijd of wat latere werkomgevingen, sportclub). Ik doe veel met anderen, zoals tennissen, probeer te leren bridgen en ga soms met een vriendin naar de film of theater, uit logeren bij vrienden of familie. Alléén komt er weinig uit mijn handen (ik ga nooit alleen wandelen of fietsen, laat staan naar een film ofzo). Wel heb ik veel vrijwilligerswerk gedaan, zoals de ledenadministratie van een tennisclub en oud bestuurslid van de Nederlandse Vereniging voor Autisme. In oktober dit jaar ben ik verhuisd naar Zuid-Oost Drenthe en ben van plan dergelijke activiteiten ook daar weer op te starten.. En…, ik heb het syndroom van Asperger.
Ik zal u over mijn autisme vertellen aan de hand van de volgende onderwerpen:
- Om te beginnen ervaringen waar ik zelf maar geen verklaring voor kon vinden.
- Vervolgens mijn pogingen om daar, vanuit de professionele hulpverlening, een antwoord op te vinden,
- uiteindelijk leidend tot de diagnose Autisme.
- Nadat ik iets verteld heb over wat de diagnose met mij gedaan heeft,
- sluit ik af met enkele wensen richting de ‘buitenwereld’ waar u beroepshalve deel van uitmaakt.
Onlangs had ik een opmerkelijke ervaring: ik kreeg een rughernia. Een pijnlijk proces. Ik kreeg veel steun en vooral ook praktische hulp van de thuiszorg en een grote hoeveelheid vrienden, tenniskennissen en buren. Bovendien veel mails en kaarten, fantastisch gewoon! Ik was in die periode nauwelijks met mijn autisme bezig. Zowel mijn bezoekers alsook ikzelf trokken die diagnose zelfs in twijfel (nou doet de buitenwereld dat vaker, maar dat terzijde. Ik kom daar nog op terug). Ik voelde me psychisch heel sterk en had eigenlijk de hele tijd goeie zin. De rugoperatie is goed geslaagd.
Geweldig … of toch niet?