Waarom word ik niet begrepen?
Vroeger voelde ik mij vaak onbegrepen. Zo herinner ik mij een scène met mijn broers waarbij ik aanbood om het tafeldekken te ruilen tegen de afwas doen, omdat er die avond voetbal op de tv was en dan konden zij direct kijken. Ik vond dat heel vriendelijk van mezelf, maar hun reactie was dat ik altijd onder mijn taken uit probeerde te komen. Ik kwaad, natuurlijk, kon het niet uitleggen en daarop volgde een typische kinderruzie die door mijn eveneens niet begrijpende moeder werd beslecht. Details weet ik niet meer.
Tijdens het feest na afloop van de trouwerij van mijn nichtje, die in het oosten van t land woont, voelde ik mij vreselijk alleen. Iedereen danste of stond gezellig te kletsen maar ik wist niet hoe ik contact kon maken, voelde me ‘anders’, mislukt, machteloos en er niet bij horen. Na een paar uur ben ik vertrokken en met de auto naar huis gereden terwijl ik had afgesproken om die nacht bij mijn zus en zwager te blijven logeren. Het gevolg was ruzie, onbegrip en verwijdering.
Mislukt?
Dit zijn natuurlijk slechts enkele voorbeelden, ik kan er zo heel veel verzinnen. Zo ontwikkelde ik een spiraal van falen, het gevoel mislukt te zijn en er niet bij te horen. Ik kan in dergelijke situaties heel driftig worden en uit dat dan door tegen een ander te schreeuwen met agressief woordgebruik (“jij bent bezig mij in de pan te hakken” of zoiets). Vaak uitte ik gebeurtenissen waarin ik mij voelde falen ‘s nachts met nachtmerries met altijd als onderwerp dat ik – als straf – dood moest. Ik kom daar straks op terug.