Verborgen ASS
Mijn ASS is heel lang verborgen gebleven. Zowel voor mijn omgeving als voor mijzelf. Ogenschijnlijk ben ik een heel sociaal mens en toon ook veel sociale vaardigheden. Ik heb ook een tamelijk stabiele vriendenkring en ken veel mensen. Dat lijkt heel fijn want er zijn genoeg mensen die door hun ASS zo opvallen dat ze direct al op achterstand staan. Ik voel mij dan ook zo nu en dan een soort luxe-autist. Maar dat is schijn. Zonder dat het erg opvalt, doe ik er nog steeds alles aan om te zorgen dat ik ‘schurende’ situaties ontloop. Ik ga bijvoorbeeld niet naar een cursus omdat ik bang ben voor de ‘concurrentie’. Ik voel mij snel de mindere en dat werkt verlammend. Door te ‘duiken’ kan ik veel situaties ontlopen; voor mijn omgeving blijft dat natuurlijk onzichtbaar.
Zoals gezegd, heb ik heel veel hinder van het feit dat ik me alleen voel en niet in staat ben om de verbinding met mezelf te ervaren. Juist door dat gebrek aan verbinding, heb ik het gevoel in mezelf opgesloten te zitten. Als ik sociale worstelingen meemaak, kan ik ze meestal niet voor een ander beschrijven (ook niet voor mezelf). Terwijl ik eigenlijk heel graag over de gebeurtenissen wil praten. Maar zodra mijn woorden de buitenlucht aanraken vervliegt de boodschap ervan doordat ik scherp let op de reactie van de ander…
Mijn diepste zielenroerselen kan ik beter opschrijven of aan een anonieme zaal mensen vertellen, dan deze delen met naasten. Het lastige is dat anderen reageren op wat je vertelt, erger nog: ze hebben er een oordeel over…. Ik verwacht een bepaald type reactie (nl. bevestiging) maar mijn boodschap is vaak niet duidelijk, dus die komt vaak niet over. Bovendien is het voor een ASS’er – juist door het ASS! – lastig om de reactie van anderen goed te peilen. En ik voel me, door de gebrekkige aansluiting, vaak afgewezen. En schuldig.