De wereld, getekend als door een glazen bol
Dat ik ruim 60 jaar heb geleefd zonder dat ik wist dat ik autisme heb, betekent ook dat zich bepaalde (autismegerelateerde) ketens van gebeurtenissen, interpretaties, gevoelens en dergelijke in mij hebben vastgezet. In mijn geval heeft mijn autisme mij beperkt in het kunnen invoelen en daarna invoegen van antennes voor sociaal gedrag.
Ik zou mijn leven kunnen zien als een film van opeenvolgende beelden. Door te proberen de opvallendste beelden uit mijn leven als een driehoekje te zien, kan ik misschien verder komen? Ik ga intieme relaties uit de weg omdat ik geen behoefte heb aan iemand zo dicht op mijn huid waar ik ook heel onrustig van word. Wat kan er gebeuren? Ben ik bang voor latere afwijzing? Ben ik bang niet te weten wat ik wil (en wat niet)? Misschien durf ik mijn innerlijke leegte niet te tonen? Als ik mezelf blootgeef geef ik toch lucht bloot? Nee, dat klopt niet!
Deze paradox heeft mij mijn hele volwassen leven bezig gehouden: wie of wat ben IK eigenlijk? Ik heb me vaak een lege huls gevoeld. Waarom is mijn ik niet voldoende gevoed? Van waar deze ik-honger (om maar eens een metafoor uit de coronatijd te parafraseren: huidhonger)?