Wat is dat toch, die behoefte van mij om mijn reactie op artikelen, boeken, films enz. aldoor met anderen te willen delen? Ik wil ze niet samen met een ander zien of lezen, maar later wel bespreken. En wel op het moment dat mijn reactie nog ‘warm’ is. Ik herleid dit uiteindelijk tot tot mijn hardnekkige beleving een ‘lege huls’ te zijn. Ik hoop met deze blog ook anderen te bereiken met vergelijkbare gedachten, ik hoor graag hoe zij deze ervaren en verklaren. En of zij deze bij zichzelf ook kunnen plaatsen. Hoe zit dit in elkaar?
In mijn speurtocht ga ik hier misschien wat zwart-wit tekeer, maar ik wil het graag scherpstellen.
In de loop der jaren heb ik wel een beetje geleerd om meer verbinding met mezelf te ervaren, maar het blijft een continu leerproces (zie o.a. mijn blog over ‘mijn dubbelpartner‘). Er is heel veel geschreven, ook binnen de wetenschap (bv. Annelies Spek, Els Blijd c.s.), over de ontwikkeling van een zelf, ik-referentie (Vera Helleman) en noem maar op. Het verschijnsel is dus bekend, maar ik probeer het hier verder te doorgronden en te beschrijven hoe intensief dit mijn leven op allerlei aspecten beïnvloedt. Waardoor deze gebrekkige ik-beleving is gekomen, probeer ik te beschrijven in mijn blog ‘mijn verhaal verpakt in wetenschap‘.
Het is een erg ‘ikkig’ verhaal, maar met zo’n onderwerp moet dat maar even.
Ik leg het dus bij een van de uitingsvormen van mijn autisme: mijn gebrek aan een zelf, een mentale (misschien ook fysieke) ruimte waar ik mijn ervaringen kan stallen en integreren en via een ankertouw kan ophalen voor eventuele uitwisseling. Hetzelfde geldt voor mijn gewoonte mijn ervaringen pas ‘body’ te geven als ze gedeeld zijn… ze worden zonder uitwisseling geen onderdeel van een ‘ik’ en vervliegen dan weer snel.
Ik vind dit een boeiend en uitdagend vraagstuk, daarom schrijf ik er maar weer een blog over …
De aanleiding tot deze blog is een artikel in mijn krant waarin een interessante, maar ook schokkende, blik achter de schermen werd gegeven van de ervaringen binnen het OMT (Corona) en de relatie tussen politiek en wetenschap. De inhoud van dat artikel is hier niet het onderwerp, maar mijn eerste behoefte om mijn reactie met iemand te kunnen delen is dat wel.
Soms wordt mij een boek of een bepaalde film op tv aangeraden. Als ik deze vervolgens lees/bekijk dan wil ik het erover hebben. Daarna bestaat het pas echt voor mij ofzo. Maar de tipgever heeft daar vaak geen behoefte aan, het gebeurt dan ook vrijwel nooit. Ik vind dat teleurstellend, maar ik wil dat ook niet afdwingen. En, als we het er al over hebben vervliegt de intensiteit van de beleving bij mij trouwens vaak snel. Raar toch?
Maar ook als ik naar iemand anders langs ga, ben ik de verbinding met mijn eigen innerlijke beleving vaak kwijt: ik vergeet meestal om bij iemand anders mijn ervaringen te delen. Ik bedenk ze pas weer als ik thuis ben. Met enige zelfspot zeg ik dan wel eens dat ik voor elk bezoek een agenda moet opstellen (liefst met bijlagen).
Ik realiseer me nu ook waardoor ik in vergaderingen heel vaak kwijt ben wat ik in wil brengen. Is schrijf het liever uit. Allemachtig, dit geldt ook voor het geven van presentaties: ik schrijf ze liever uit en draag ze vervolgens voor (maak zeker wel oogcontact met de toehoorders!). Ik ben de ‘verbinding’ met mezelf kwijt zodra ik me begeef temidden van andere mensen, gezichten, non-verbale signalen…. Dit heb ik altijd gehad.
Ik begrijp ook waardoor de verbinding met een ander telkens opnieuw gelegd moet worden: de ‘relatie’ is niet echt verankerd binnen mijn ‘ik-structuur’.
Zouden mijn problemen om namen te onthouden of op bepaalde termen te komen (zo moest ik ‘ankertouw’ bijvoorbeeld opzoeken), óók hiermee te maken hebben? Ik heb die problemen al mijn hele leven… Ik kan trouwens naam en persoon niet als één geheel zien.
Ook snap ik nu waardoor ik veel dingen in mijn eentje doen niet leuk vind: de motivatie is bij die activiteiten niet intrinsiek. Bijvoorbeeld wandelen, zou moeten, maar ik doe het vrijwel alleen voor een concrete boodschap. De ‘drive’ komt niet vanuit mijn eigen lijf. Ik ervaar dat uitsluitend bij zaaltennis: dat beleef ik echt fysiek.
Met mijn tuin bezig zijn, geeft me trouwens meestal weer wel voldoening (met dank aan de natuur die mooie bloemen geeft).
Goh, allemaal benaderingen die samenkomen op één belangrijk knelpunt: mijn gebrekkige IK. Ik zie ineens een wastafel voor me, met een bak vol ervaringen die allemaal via dat ene afvoerputje in mijn ik-structuur terecht komen. En daar kan ik niet goed bij. Hoopgevend is dat ze er wel zijn, maar ik kan alleen het ankertouw (nog?) niet uitgooien … want, waar zitten ze dan?
Het blijft me uitdagen en ik blijf zoeken maar weet nu wel weer een beetje meer. En ben weer een stapje verder in mijn acceptatie ervan, want ik begrijp het wat beter.