Vandaag een stralende winterdag: de tuin ligt er rillend bij en ik voel mijn fotohart weer sneller kloppen: dit moet worden vastgelegd! In een recente blog schreef ik nog: ik wandel nooit in mijn eentje omdat ik er niets aanvind, en de behoefte eraan komt ook niet van binnen uit..
Deze blog is een fotoverhaal, een voor mij grensverleggende beleving van dingen doen waar ik blij van word. Ja zeker: laat leren leven met mezelf!
Ik heb wandelgezelschap nodig, dacht ik altijd, alleen dan vind ik het heerlijk. En dan maar zitten te sippen als het mooi weer is, ik eigenlijk naar buiten wil maar niemand weet om samen te gaan (op dat moment)! Ik werd daar altijd heel droevig van en had eigenlijk een hekel aan mooi weer, want dan werd ik daar weer mee geconfronteerd.
Ik heb daar nu iets op gevonden, nl. mijn nieuwe wandelvriendjes: oordoppen!
Het begon een paar maanden geleden toen iemand mij, met dank aan corona, voorstelde om virtueel samen te gaan wandelen. Daarmee bedoelde zij dat we allebei aan de telefoon, oordoppen in, tijdens een wandeling konden bijpraten. Een briljant idee, natuurlijk. Maar ook dan moet je een volgende keer weer iemand zo gek krijgen om op jouw wandelmoment te willen bellen.
Toen bedacht ik dat ik ook via de telefoon naar de radio kon luisteren. Dat heb ik een keer gedaan, en dat beviel me zo goed dat ik nu een paar doppen heb gekocht die via bluetooth met de telefoon zijn verbonden en ik nu tijdens het buiten-zijn, zonder dat die telefoon (camera) aan een draadje vastzit, naar believen ook foto’s kan maken.
Om voorzichtig warm te lopen, begon ik in mijn tuin. De zon komt daar nog niet echt, maar de licht bevroren planten liggen er wel al klaar voor.
Vooruit, nog eentje! De volgende is in de zij-tuin; zo’n gras dat ik nooit afknip omdat deze in de winter zo fotogeniek blijven. Ik ben gek op het lage licht van de zon dat met de grassprieten speelt.
Toen aan de wandel in de omgeving van mijn dorp. Ik liep door de landerijen waar je het bevroren water kon zien schitteren (van ijs is alleen nog geen sprake, het is nog een dun vliesje) maar toch.
En dan kom je bij de Doaler tuun! De kopfoto bij deze blog is daar ook gemaakt, maar wat vind je van deze? Weer die zonnestralen, ik houd van tegenlichtopnames: de schittering van de zon tussen die kleine takken door. In werkelijkheid lijkt het wel zilver; helaas komt dat op de foto niet goed door.
In het dorp is een laantje met Eikenbomen. Door dat winterse tegenlicht wordt de sfeer harder maar toch veel warmer, vind ik, dan in de zomer! Op de een of andere manier ben ik gek op die kale robuuste jongens. Ook in de zomer, trouwens. Alleen die Eikenprocessierupsen zijn dan ellendig…
Aan de rand van het dorp, dat wil zeggen één straat verderop, treffen we de sfeer van de andere ‘bewoonde’ wereld: twee kleumende paarden die goed en fleurig ingepakt, bij elkaar de warmte proberen te vinden. Eerst dacht ik dat die vrolijke matten daar gewoon lagen te luchten, maar het bewoog ineens …
Je zou je kunnen afvragen wat dit in vredesnaam met Laat leren leven met autisme te maken heeft? Nou, heel veel! Ik begin heel langzamerhand beter te herkennen wat ik zelf wil, ik heb gevoeld hoe het is om te doen wat ik eigenlijk fijn vind zonder daarbij afhankelijk te zijn van de afwezigheid van een ander om dat samen te doen.
Niet alles bestaat pas als je het met een ander deelt. Dit heet verbinding met mezelf ervaren! En dat wil ik met jullie delen 😉.
Ik krijg hiervoor 10 zegeltjes.