Zelfverwijt of compassie?
Mijn lieve prachtige kat Baloe is levenloos gevonden in een tuin in de buurt. Omdat ik het verhaal al had geschreven voordat ik wist hoe het zou lopen, vertel ik chronologisch. Om van me af te schrijven… Gek toch: ik vertel het aan heel veel mensen om een netwerk van emotionele versteviging om me heen te bouwen. Met deze blog ook weer. Zo ben ik dus.
Hij kon in en uit via een kattenluikje. Ik heb hem donderdag 1 juli voor het laatst gezien. Er was die avond duidelijk ‘iets’ met hem aan de hand maar ik heb het met mijn beperkte invoelend vermogen waarschijnlijk helemaal verkeerd ingeschat. Hij kwam, half door zijn poten gezakt, op een gegeven moment binnen en bleef halverwege de kamer staan en keek mij aan. Toen ik hem riep, kwam hij wel, maar hij wilde niet (op schoot) geknuffeld worden. Hij was heel onrustig en ging liggen, liep (op halve pootjes, dus) naar een ander plekje, weer liggen, weer ergens anders, weer liggen, anders liggen en had het duidelijk niet naar zijn zin. Soms zocht hij een plekje achter een gordijn, dat was het ook niet, toen weer onder een bankje, ook niet. Uiteindelijk ging hij onder een glazen tafel liggen, maar ook dat was niet alles dus hij bleef maar draaien. Hij was niet misselijk en leek ook geen kramp te hebben, maar wat dan wel?? Als hij vergiftigd zou zijn, zou hij zich anders gedragen en kokhalzen met slijm om zijn bekje.
Ik dacht dat het het beste was om hem maar met rust te laten. Ik ben zelf ook wel eens niet lekker immers? Dacht aan verstopping of zoiets en ik heb geen seconde gedacht dat er reden was om de dierenarts te bellen. Ik ben op een gegeven moment gewoon naar bed gegaan en heb geen extra knuffel gegeven. Wat stom!! Achteraf … dus helemaal fout. En dat verwijt ik mezelf: ik heb hem in de steek gelaten en nu is hij weg. Daar moet ik steeds om huilen zodra ik daar weer aan denk. Ik vind dat zo erg, dat ik kennelijk niet eens in staat ben om een juiste inschatting te maken van de ernst van het lijden dat zo’n kat dan doet. En katten zoeken een plekje om zich te verbergen als ze heel ziek zijn en/of voelen dat ze gaan sterven. Ik ben ervan overtuigd dat dit is gebeurd. Ik heb zo’n medelijden met het dier! Hij was pas 2 jaar en zo mooi, zijn zwarte volle vacht glansde en hij had zo’n lief wit befje onder zijn kin. En hij was zo lief, liet zich makkelijk aanhalen, was een knuffel en kon goed opschieten met de hond van mijn vriendin hier in de buurt.
In de buurt foldertjes in de bus gedaan en de straatapp gebruikt. Gemeld bij Dierenambulance, Amivedi en dierenarts. Niks gehoord. Dat is nu (zondag) 3 dagen geleden. Ik heb de hele (natte ) tuin uitgekamd, ben door de buurt gelopen en hem hem geroepen … niets. Waar ben je toch, Baloetje?
Natuurlijk gebeurt zoiets net in het weekend! Ik heb nog een hele kleine hoop dat ik morgen iets van de dierenarts of andere ‘instanties’ hoor; misschien dat iemand Baloe gevonden heeft en hem naar dat centrum heeft gebracht. Dat gezondheidscentrum voor dieren bestaat uit 3 vestigingen in de plattelandsomgeving, dus misschien dat ze tijdens de werkweek contact opnemen?
Ik was/ben zo gek op dat beestje! Ik ervaarde hem echt als een voltreffer: een prachtig lief dier! Prachtige okerkleurige ogen, een glanzende volle vacht. Speels, vriendelijk en aanhankelijk. En dat lieve witte befje onder de kin. Echt een gezellig huisgenootje. Hij ging wel lekker zijn eigen gang en soms zag ik hem de hele dag niet, maar ’s morgens was hij dan weer binnen en lag lekker zijn roes uit te slapen van zijn nachtelijke avonturen buiten.
Ik kreeg hem via een datingsite voor huisdieren; een paar maanden daarvoor was mijn vorige kat, Loesje, ook al uit de tijd gegaan. Zij is ook niet echt oud geworden (8 jaar). Dat was ook heel onverwacht: acuut nierfalen. En Baloe is nu maar 8 maanden bij mij geweest en slechts 2 jaar oud geworden (geboren op koningsdag notabene, elk jaar de vlag voor hem uit)…
Nu ben ik ervan overtuigd dat ik maar geen kat meer in huis moet halen. Ik snap ze niet. Al hoewel, in Leiden had ik er 2 uit één nestje en die zijn resp. 20 en 22 jaar oud geworden, bij mij thuis… Maar ook dat nierfalen van Loesje had ik niet in de gaten; alleen zag ik dat haar vacht klitterig werd. Dat schijnt een symptoom van nierfalen te kunnen zijn. Wat ik mezelf daarbij verwijt, is dat ik haar langer lijden niet heb kunnen besparen. Aan de andere kant, of er veel tegen t doen was, weet niemand. Dan had het jaren eerder ontdekt moeten worden.
Bij tijd en wijle moet ik erg huilen, omdat hij waarschijnlijk zo heeft geleden en omdat ik hem in de steek heb gelaten. Ik mis hem heel erg, was toch mijn maatje. Ik verwijt mezelf dat erg. Of moet ik proberen wat meer compassie met mezelf te hebben: ik deed dit toch niet voor de lol en expres? Het is toch heel moeilijk in te schatten wat er aan de hand is (een dier kan het je niet vertellen), dat je niet gelijk naar de dierenarts rent (het was bovendien ’s avonds rond 10 uur dat dit allemaal gebeurde)? Gaat het me lukken om het allemaal een klein beetje op afstand te bekijken en mijn verdriet wel onder ogen te zien en me ook realiseren dat het beestje te lijden heeft (gehad), maar dat ik er niet schuldig aan ben? Nu nog niet. Hopelijk komt dat de komende dagen wel.
Intussen ben ik gebeld door de dierenambulance: Baloe is levenloos gevonden in een tuin in de buurt. Onzekerheid en angst hebben nu plaatsgemaakt voor ongeloof en veel verdriet. Had ik maar dit en had ik maar dat; zinloze gedachten, dat weet ik, maar ze beheersen mij nu toch. Waar hebben Baloe en ik dit aan verdiend? Ik ga morgen in elk geval ook met de dierenarts bellen om te horen of zij een vermoeden heeft van wat er aan de hand geweest zou kunnen zijn. Nu huilen zonder tranen, klappertanden alsof het winter is. Straks naar bed moeten want ik moet morgen naar een vergadering in De Bilt ….
Intussen is Baloe, na nog een postuum avontuur beleefd te hebben (hij was ‘zoek’ tussen depot Dierenambulance en het dierencrematorium…), vandaag (14 juli) gecremeerd. Ik kon het niet laten om toch nog een klein creatief afscheidsbericht te maken:
