Tenslotte kreeg ik een jaar later (2013) opnieuw borstkanker. Dat werd ontdekt tijdens het bevolkingsonderzoek. Weer operatie, bestraling en chemotherapie. Deze keer gevolgd door hormoontherapie. Omdat ik voor de tweede keer borstkanker kreeg en doordat de tumor hormoon-gestuurd was, werd met genetisch onderzoek vastgesteld dat ik de BRCA-1 genmutatie heb, waardoor ik een verhoogd risico liep op borst- en/of eierstokkanker. Ik kreeg het advies om mij ook gynaecologisch te laten onderzoeken en opereren. Ik ben verder gelukkig wel ‘heel’ gebleven: ik was al te oud om de kans te lopen op nóg een keer borstkanker t.g.v. deze mutatie.
Het was eigenlijk een geruststelling om te weten dat ik die mutatie had. Als ik 2x losstaande aanvallen van borstkanker zou hebben gehad, zou de kans op een 3e of vaker naar mijn idee reëler zijn. Met die gedachte kan ik goed leven.
Deze keer schrok ik wel meer dan de vorige keer. Ik was wel even bang dat ik ‘al aan de beurt’ zou zijn. Maar dit duurde ook weer niet erg lang. Ik herinner me dat ik vlak voor de Kerstdagen geopereerd werd. Vlak voor die tijd ben ik met een vriendin naar Noord-Frankrijk meegegaan voor haar Kerstinkopen (een dag op-en-neer). Ik heb thuis een kerstboom opgetuigd met veel gezelligheid erin. En, ik kreeg opnieuw heel veel aandacht! Ik zat die dagen veel alleen in huis, maar was mijn eigen beste vriend. Er stonden veel bloemen en kaarten van vrienden en familie, er werd veel gebeld en ik had het gezellig met mijn kat, Loesje.
Er volgde een lange periode met chemotherapie en sjaaltjes en een (warme!) pruik, want het was intussen voorjaar/zomer. En de vriendin met wie ik naar Frankrijk was gegaan ging elke keer met mij mee voor de therapie! Een geweldige trouwe steun!
Tijdens de chemotherapie bleek ik heel moeilijk te prikken te zijn: ik heb te dunne bloedvaten voor de infuusnaalden. Ik moest daarvoor meestal naar de OK om met behulp van een echoscan een geschikt bloedvat te kunnen vinden. Soms moest ik daar even wachten en dan – tja het is een kenmerk van mij – babbelde ik er als ik de kans kreeg weer vrolijk oplos met verpleegkundigen die daar ook aan het werk waren. Als ze naast de ader prikten deed dat even venijnig pijn, maar het was ook zo weer voorbij. Ik bleef er gezellig bij. Bizar, vind ik dat achteraf, Maar ik verwacht dat dit bij elk onderzoek opnieuw zal gebeuren. Ik gedij in gerichte, gelegitimeerde, aandacht!