Uit de kast
Sinds ik de diagnose Asperger heb, probeer ik geleidelijk aan ‘uit de kast’ te komen. Ik heb b.v. meegewerkt aan een dvd van de NVA en later aan interviews voor de radio en met het maandblad Plus. Met als doel om ‘het’ met de buitenwereld te delen omdat – als ik het gewoon vertel – ik op veel onbegrip en verbazing moet rekenen. Ik voel me in een ‘normaal gesprek’ over mijn autisme vaak haast genoodzaakt om te bewijzen dat ik dat heb. Zodra ik met voorbeelden kom dan krijg ik vaak als reactie dat ‘iedereen dat toch wel heeft…’. Daardoor voel ik mij vaak heel alleen staan. Ik denk dat hierin in het algemeen de grote autismeparadox schuilt: wij autisten willen niets liever dan begrepen worden en anderen binnenlaten, maar juist door onze handicap zijn wij (en de anderen) niet in staat om onze opgesloten eenzaamheid te delen. Of, zoals mijn collega-hoofdpersoon na afloop van de dvd aan mij schreef dat hij zijn eenzaamheid wel van de daken wilde schreeuwen!
Ik krijg overigens nog steeds als reactie op dvd of interviews uit mijn omgeving te horen dat men ‘het’ niet begrijpt. Die ongemakken hebben we toch allemaal…
Na de diagnose heb ik ‘autisme’ opgepakt als ‘uitdaging’ om me voor in te zetten. Ik heb contact opgenomen met de verenigingen PAS en later de NVA om daar als vrijwilliger mee te helpen.
Als ik, dit allemaal wetende, terugblik op mijn leven, dan heb ik het nog niet zo gek gedaan. In mijn therapie probeer ik de onveranderbare beperkingen van mijn asperger te accepteren en af te grenzen; daarnaast probeer ik de secundaire consequenties ervan zoveel mogelijk te begrijpen en te beteugelen.
Door o.a. hier mijn verhaal te doen hoop ik een kleine inkijk te hebben gegeven in de afgesloten binnenwereld van een vrouw met laat gediagnosticeerd autisme. Eentje die zich – zoals zo vele lotgenoten – voor de buitenwereld met diverse vormen van psychotherapie en veel ‘overlevingsstrategieën’ heeft kunnen handhaven, voor een groot deel zonder dat het onderliggende autisme was blootgelegd. Ik heb geen idee of het allemaal anders zou zijn gelopen als ik eerder had geweten dat ik autisme heb. Maar ik ben blij dat ik het weet!
Natuurlijk ben ik mij ervan bewust, dat DE autist niet bestaat. Wat ik hier heb verteld, is maar één verhaal. Toch hoop ik dat dit betoog ergens voor staat en u iets mee kan geven voor uw omgang met uw autistische hulpvragers.