Wat helpt jou om goed te functioneren?
Om te beginnen: een autismevriendelijke omgeving, waarbinnen ik mij veilig voel om erover te kunnen praten. Ook merk ik dat ik behoefte heb aan mensen die oprecht ‘nieuwsgierig’ zijn naar mijn binnenwereld.
Ik gedij het beste binnen een duidelijke structuur waarbinnen mijn rol ook helder is. Zo fotografeer ik graag (en kan mooie, originele foto’s maken), maar alleen als ik daarvoor gevraagd word en ‘men’ dat weet. Maar dat geldt ook voor andere ‘rollen’: zo koos ik voor de functie van secretaris binnen het regiobestuur omdat deze mij duidelijkheid geeft.
Wat mij verder helpt is het uitschrijven van ervaringen met de bedoeling deze aan anderen over te kunnen dragen. Als ik het zodanig onder woorden kan brengen dat een ander het ook kan begrijpen, dan geeft mij dat veel voldoening. Maar, paradoxaal genoeg, heeft dat kunnen inleven van autisme zijn grenzen…
Ik ben er verder van overtuigd dat acceptatie van de beperkende kenmerken van mijn eigen autisme het belangrijkste is. Eerst herkennen, dan kennen gevolgd door erkennen en daarna aanpassen. Daarbij is om te beginnen psycho-educatie van grote betekenis geweest. Daarna heb ik enkele jaren ‘psychotherapie’ gekregen bij het Centrum Autisme in mijn stad, maar dat was t.g.v. ingrijpende gebeurtenissen in mijn leven (overlijden, eigen ziekte) vooral ‘overleven’. Daarna ben ik naar ZO Drenthe verhuisd.
Vervolgens heeft bij mij cognitieve gedragstherapie erg geholpen: bij nare ervaringen proberen terug te keren naar de basis, wat waren mijn gedachten over een situatie en wat de emoties die erop volgden. Proberen het overzichtelijk te houden en mijn gedachtenspiralen te doorbreken. Ik heb de neiging om nare dingen heel groot te maken en erin te blijven hangen. Ook beter leren onderscheiden tussen mijn aandeel in gebeurtenissen en dat van een ander.
Van deze therapeut heb ik ook het belang van ‘zegeltjes plakken’ geleerd: mezelf bekrachtigen als ik iets heb gedaan waar ik blij, tevreden of anderszins vrolijk van word. Dat proces duurt lang is vergt veel training, maar leidt met ups en downs zeker tot een positiever zelfbeeld en daarmee tot een zinvoller bestaan.
Tegenwoordig heb ik gesprekken met een sociaalpsychologisch hupverlener, zij heeft onvoorwaardelijke aandacht voor de dingen die mij bezighouden en helpt mij het ‘spoor terug’ te vinden. Daarbij heeft zij ervaring met autisme bij haar partner. Alleen wordt deze hulpverlening niet door mijn verzekeraar vergoed. Over levenslange begeleiding gesproken…
Het doen van vrijwilligerswerk voor de N.V.A. geeft mij veel voldoening omdat ik d.m.v. voorlichting mijn steentje hoop bij te dragen aan een autismevriendelijke maatschappij.