Een tiental jaren later, het was 2012; ik was intussen met pensioen en had het diagnosetraject bij het Centrum Autisme achter de rug. Ik kreeg in die tijd individuele gesprekstherapie. Ik kreeg last van mijn rug dat later een rughernia bleek te zijn. Na een aantal maanden fysiotherapie kreeg de fysiotherapeut de overtuiging dat ik eraan geopereerd zou moeten worden, maar hij ging daar natuurlijk niet over. Ik na lang aandringen naar een neuroloog die mij doorverwees voor een MRI-onderzoek. Zo’n rughernia is verschrikkelijk pijnlijk. In die periode heb ik wél hulp gevraagd aan vrienden (dat kon ook niet anders…)!
Na nog wat tests en de uitslag kreeg ik te horen dat ik geopereerd moest worden. Toen brak ik heel even: operatie? Eng! Maar ook hier weer snel herstel en op voor grappen en grollen.
Gelukkig had ik een vriendin die telkens met mij naar het ziekenhuis ging (ik ongeveer liggen in de auto, een Peugeot 105! Maar het ging; alleen in- en uitstappen was een crime). Toen kwam het wachten op de operatie, ik had het niet meer van de pijn. Kreeg wel pijnstillers maar die gaven slechts enkele uren verlichting, ik leefde van pil naar pil. Ik had een lieve buurvrouw die wijkverpleegkundige was en zij heeft in die periode gezorgd dat er thuiszorg kwam om mij te wassen en een hoog-laagbed in de woonkamer. Mijn kat, Loesje, was er toen ook bij en zij ging haar eigen gang maar kwam ’s nachts gezellig bij mijn voeten op dat grote bed slapen.
Omdat de termijn tot de voorgenomen operatie mij wel erg tegenviel, ben ik op zoek gegaan naar een privékliniek. Daar kon het veel sneller. Toen mijn eigen ziekenhuis dat door kreeg (details zal ik jullie besparen) belden ze op dat ik daar ook de komende week wel terecht kon. Toen daarvoor gekozen. Bizar eigenlijk, maar prima.
In die zomer (’12) was het sportzomer: zowel Olympische spelen (ik werd geopereerd op de grote dag van van Epke Zonderland, was net wakker en kon het zelf zien!), als Wimbledon-tennis als voetbal (EK?). Dat gaf veel afleiding; ik ervaar nog steeds de emoties van toen bij bepaalde muziek uit die tijd.
Vrijwel elke avond kwamen er lieve buren of vrienden een maaltje brengen of haalden mij op voor een maaltje bij hen. In die tijd had ik nauwelijks tot geen gesprekken met de psycholoog; mijn autisme was heel ver weg. Mijn stemming was ook goed, ondanks de pijn en de ellende. Maar ik zwelgde in de aandacht! Daar kan ik goed tegen.
Wat ik met dit verhaal duidelijk wil maken, is dat ik toen een hele duidelijke positie had: gelegitimeerd afhankelijk van anderen. Ik had een duidelijke ‘rol’ want ik was een patiënt en hernia is pijnlijk maar niet besmettelijk! Later pas zou ik door krijgen wat dit voor mij heeft betekend: ik hoefde niet te zoeken naar gedrag, naar een invulling van dagen en activiteiten want er was structuur, heel veel structuur om mij heen. Veel later kreeg ik pas door dat ik toen geen zelfbeeld nodig had; dat dat probleem zich pas weer levensgroot aandiende toen ik weer hersteld was. Ik vond het haast jammer dat de operatie voorbij was: de pijn was wel weg maar de pijn van onzekerheid en eenzaamheid van mijn autisme kwam levensgroot weer boven. Ik moest het weer zelf doen. Wat en wie ben ik zelf?